Joh.17,11b-19 (12/05/2024)
11b Heilige Vader,
hen die Jij mij gegeven hebt,
bewaar hen in Jouw naam,
opdat zij één zouden zijn zoals wij.
12 Zolang ik bij hen was,
be-waarde ik hen in Jouw naam:
ik heb gewaakt over wie Je mij gaf
en niemand van hen is verloren gegaan,
behalve de zoon van de verlorenheid
– opdat de Schrift vervuld moest worden.
13 Maar nu kom ik naar Jou
en spreek ik deze dingen uit in de wereld
opdat zij mijn vreugde vervuld mogen ontvangen in zich.
14 Ik heb hen Jouw woord gegeven.
De wereld is hen gaan haten
omdat zij niet van de wereld zijn,
zoals ik niet van de wereld ben.
15 Ik bid niet dat Je hen zou opheffen uit de wereld,
maar dat Je hen be-waar-t uit het kwade.
16 Zij zijn niet van de wereld,
zoals ik niet van de wereld ben.
17 Heilig hen in Jouw waarheid.
Jouw woord is waarheid.
18 Zoals Jij mij de wereld hebt ingezonden,
zo heb ik ook hen de wereld ingezonden.
19 En omwille van hen
heilig ik mijzelf,
opdat ook zij geheiligd zouden zijn
in de waarheid.
Eergisteren had Jezus het al over de vreugde – vreugde én pijn; vandaag haalt Johannes het in het afscheidsgebed van Jezus opnieuw aan: vreugde is het doel – de haat zullen we er bij moeten nemen …
Er is een vreemde relatie tussen ‘de wereld’ en Jezus/zijn leerlingen. Eigenlijk brengt hij toch alleen maar goede dingen, en toch haat ‘de wereld’ dat. Dat maakt het voor christenen natuurlijk wel lastig, want uiteindelijk leven ze/we wel ín die wereld, en niemand kan het prettig vinden om voor zijn of haar goedbedoelde pogingen alleen maar haat te krijgen.
Jezus drukt het ons echter innig op het hart: Tja, van ‘de wereld’ kun je haat verwachten, maar van mijn Vader zúl je vreugde krijgen, een vreugde die onpeilbaar diep gaat en onverwoestbaar is en die ook niemand je kan afnemen. Het is de vreugde van een leven in Liefde en Waarheid.
Hoe sterker wij de eenheid met Jezus daad-werkelijk beleven, en hij ons in zijn eenheid met de Vader meeneemt, hoe sterker in ons de Vreugde zal worden …
Joh. 15,12-17 (12/05/2023)
12 Dit is mijn Wijzing:
Dat jullie elkaar daad-werkelijk liefhebben
zoals ik jullie daad-werkelijk heb liefgehad.
13 Geen grotere liefde kan iemand hebben
dan dat hij zijn leven inzet ten bate van zijn dierbaren.
14 Jullie zijn mij dierbaar.
Doe dan wat ik jullie Wijs.
15 Ik noem jullie geen dienaren,
want de dienaar weet niet wat zijn heer doet,
maar ik heb jullie genoemd dierbaren,
omdat ik alles wat ik van de Vader heb gehoord,
heb leren kennen aan jullie.
16 Niet jullie hebben mij uitgekozen,
nee, ik heb jullie uitgekozen.
Ik heb jullie ingezet
om op weg te gaan en vrucht te dragen
– vruchten die blijvend zijn –
en om wat je de Vader ook vraagt in mijn naam,
hij het jullie geeft.
17 Dit is mijn Wijzing voor jullie:
Dat je elkaar daad-werkelijk liefhebt.
Jezus was toch ‘de weg, de waarheid en het leven’? (Joh.14,6) Wel hier wijst hij ons met zijn eigen voorbeeld een weg ten leven! Het is de weg van het daad-werkelijk liefhebben. Zoals steeds, maar hier bijzonder, moeten we de nadruk op het daad-werkelijke van die liefde tot in z’n uiterste consequenties ernstig nemen: “Geen grotere liefde kan iemand hebben dan dat hij zijn leven geeft …” Hoe is het gesteld met míjn liefde voor mijn mede-mens? Hoe ver ga ik daar daad-werkelijk in?
Jezus doet het alvast wel zelf voor ons!
Dat is heel ‘straf’ als je daarop doordenkt! Of wij er al of niet in slagen zijn liefde te beantwoorden, is voor Jezus geen voorwaarde om ons alvast wél lief te hebben! Hij geeft het ons, zomaar, zonder enige voor-waarde, vereiste of verplichting van vergoeding.
Zou die wetenschap – dat wij éérst en vooral daad-werkelijk geliefd zíjn – dan niet de grond onder onze voeten moeten zijn om op onze beurt ook daad-werkelijk lief te hebben?
Joh.16,20-23a (10/05/2024)
20 Amen, amen, ik zeg jullie:
Jullie wenen en weeklagen,
terwijl de wereld zich zal verheugen;
jullie zullen in pijn zijn,
maar je pijn zal tot vreugde worden.
21 Wanneer een vrouw baart,
is zij in pijn als haar uur gekomen is,
maar wanneer zij het kindje gebaard heeft,
denkt zij niet meer aan de drukkende pijn
door de vreugde dat er een mens ter wereld is gekomen.
22 Ook jullie zullen dus eerst wel pijn voelen,
maar ik zal jullie terugzien
en dan zal je hart verheugd zijn
en die vreugde zal niemand van je kunnen afnemen.
23 Op die dag zul je mij niets meer hoeven te vragen.
Johannes, onze theoloog onder de evangelisten, schrijft vaak in een heel verheven taal. Eén van de voorbeelden daarvan is die dubbele ‘amen, amen’. Het is de Griekse weergave van het Hebreeuwse ‘emeth’: het is zeker, het staat vast, vertrouw er maar op! Als hij dat dan nog twee keer zegt, dan mag je er wel stellig op rekenen dat de uitspraak die volgt een stevige waarheid in zich draagt.
Hier is het een dubbele waarheid wat er zal gebeuren als Jezus niet meer lijfelijk in hun midden zal zijn – wat dus ook ónze situatie is. Er zal pijn zijn – ja; én er zal vreugde zijn – óók ja! Het is belangrijk die twee samen te houden, anders vervallen we gemakkelijk ófwel in een hoogmoedige euforie – alsof alles alleen maar leuk zou zijn; ófwel in een ontmoedigde wanhoop – alsof alles alleen maar kommer en kwel zou zijn.
Écht leven – Léven; Jezus verwijst zelf naar een geboorte – ontstaat pas als wij pijn én vreugde sámen een plaats geven en beide werkzaam mogen zijn in ons leven.
Joh.16,23b-28 (11/05/2024)
23b Amen, amen, ik zeg jullie:
Al wat je de Vader vraagt [je verlangen uitspreken] in mijn naam,
zal hij je geven.
24 Tot nu toe hebben jullie niets gevraagd in mijn naam!
Verlang, en je zult ontvangen,
opdat je vreugde vervuld wordt.
25 Ik heb in beelden tegen jullie gesproken,
maar er komt een uur
waarop ik niet meer in beelden zal spreken,
maar vrijmoedig jullie over de Vader zal verkondigen.
26 Op die dag zul je in mijn naam verlangend vragen
– ik hoef dat niet meer te doen voor jullie,
27 want de Vader houdt zelf van jullie
omdat jullie van mij hebben gehouden
en hebben geloofd dat ik van de Vader ben uitgegaan.
28 Ik ben van de Vader uitgegaan
en ben in de wereld gekomen;
nu verlaat ik de wereld weer
en ga naar de Vader.”
Hier hebben we weer het ‘gevaarlijke’ Evangelie over vragen en krijgen. We weten immers allemaal wel dat het zo simpel niet ligt. We hebben elk wel onze – meerdere – ervaringen dat we níet zomaar kregen wat we vroegen, ook als het met aandrang en oprecht was!
Maar wat is ‘vragen’? Dat woord heeft vele invullingen en nuances. Het Bijbelse woord dat Johannes hier gebruikt, spreekt eigenlijk over verlangen, en dat verlangen ook uitspreken. En ook dat verlangen moet in diepte gezien worden: het gaat niet om wat ik toevallig wil of waar ik zin in heb, maar dat waarzonder ik niet kan Léven (bemerk de hoofdletter en accent!). Je zou het ook als ‘bedelen’ kunnen vertalen: vragen om wat Lévensnoodzakelijk is!
Maar wat is dan dat diepste verlangen waarom wij bedelen? Het is de Liefde van de Vader zelf! Élke keer wij daarom ‘vragen’, is ze er, niet omdat Hij er dan pas mee afkomt, maar omdat ónze ogen pas open gaan als wij beseffen hoe nodig wij die hebben!
Joh.20,24-29 (3/07/2024)
24 Maar Tomas, die ‘de tweeling’ wordt genoemd,
één van de twaalf,
was niet bij hen toen Jezus kwam.
25 De andere leerlingen zeiden hem: “We hebben de Heer gezien!”
Maar hij zei tegen hen:
“Als ik in zijn handen de inslag van de spijkers niet zie
en er mijn vingers in kan steken,
en als ik mijn hand niet in zijn zijde kan leggen,
hoe kan ik het dan vertrouwen?”
26 Acht dagen later waren zijn leerlingen weer bijeen
en nu was Tomas er wel bij.
Jezus kwam – terwijl de deuren gesloten waren – in hun midden
en zei: “Vrede voor jullie!”
27 Daarna zei hij tegen Tomas:
“Kom met je vinger, kijk naar mijn handen,
kom met je hand en leg die in mijn zijde.
Wees niet wantrouwig, maar vertrouw!”
28 Tomas antwoordde hem: “Mijn Heer en mijn God!”
29 Jezus zei hem:
“Omdat je mij gezien hebt, ben je gaan vertrouwen.
Gezegend wie niet gezien heeft én vertrouwen!”
Het woord dat een preciezere aanduiding geeft bij de persoon van Tomas, is wel degelijk het gebruikelijke woord voor ‘de tweeling’. Maar als je het heel letterlijk vertaalt, zou je ook kunnen zeggen: de dubbele. En zo heeft de traditie hem ook wel vaak gezien: als iemand die op twee gedachten hinkt en zich niet zomaar kan overgeven.
We hebben het hier al vaker over gehad dat dat eigenlijk niet klopt, en dat hij het misschien wel net goed had gezien dat de ‘verschijning’ de echte Jezus niet kon zijn als hij niet de wonden vertoonde waarmee hij het daad-werkelijke bewijs leverde van zijn goddelijke liefde voor de mensen.
Die ‘dubbelheid’ wijst er dan misschien op dat hij dieptezicht had. Daarvoor moet je in ‘stereo’ kunnen kijken, met één oog zie je geen diepte! Door dat dieptezicht ziet hij ín de pijnlijke menselijke realiteit van het lijden de bevrijdende goddelijke realiteit van de liefdevolle aanwezigheid.
Van onze ‘dubbele’ kunnen we dus leren ‘in stereo’ te kijken – én te leven!
Joh.6,24-35 (4/08/2024)
24 Toen de menigte dus zag
dat noch Jezus noch zijn leerlingen daar waren,
stapten zij zelf in de bootjes
en kwamen in Kafarnaüm om hem te zoeken.
25 Toen ze hem vonden aan de overzijde van het meer,
vroegen ze: “Meester, wanneer ben je hier gekomen?”
26 Jezus antwoordde hen:
“Amen, amen, ik zeg jullie:
Jullie zoeken mij,
niet omdat je tekenen hebt [in]gezien,
maar omdat je van de broden hebt gegeten
en je verzadigd werd.
27 Doe geen moeite voor voedsel dat vergaat,
maar voor het voedsel dat blijft tot het volle leven
en dat de mensenzoon jullie zal geven,
want op hem heeft God, de Vader, zijn zegel gedrukt.”
28 Ze vroegen hem dan:
“Wat moeten wij doen
opdat onze werken Gods werken zouden zijn?”
29 Jezus gaf hen ten antwoord:
“Dit is het werk van God:
dat je vertrouwt in wie hij gezonden heeft.”
30 Ze zeiden hem daarop:
“Welk teken doe jij dan zodat wij [in]zien en je vertrouwen?
Wat is jouw werk?
31 Onze voorvaderen hebben het manna gegeten in de woestijn
– zoals geschreven staat:
brood uit de hemel gaf hij hen te eten.” [Ps.78,24]
32 Jezus antwoordde hen:
“Amen, amen, ik zeg jullie:
Niet Mozes heeft jullie het brood uit de hemel gegeven,
maar mijn Vader geeft jullie het ware brood uit de hemel.
33 Want het brood van God
is hij die neerdaalt uit de hemel
en leven geeft aan de wereld.”
34 Nu zeiden ze tegen hem:
“Heer, geef ons altijd dat brood!”
35 En Jezus zei: “Ik ben het brood ten leven.
Wie naar mij toe komt, zal geen honger meer hebben,
en wie in mij vertrouwt, zal nooit meer dorst hebben.”
Waarom volg ik Jezus? Om ‘brood’ van hem te krijgen, een of ander voordeel waar ik baat bij heb? Een beetje rust, zekerheid, leiding, troost, …? Is dat het ‘brood’ dat ik zoek bij Jezus?
Let wel, deze dingen zijn niet per se slecht. Jezus heeft effectief ook zelf voor dit soort ‘brood’ gezorgd. Maar toch is dat volgens hem niet de essentie van zijn komst in de wereld. Die essentie is: hijzelf is het brood! Ik moet Jezus dus niet zoeken of volgen om een of ander voordeel te verkrijgen, maar louter omwille van hemzelf!
Het is een vraag die wij ons als Christen niet zo vaak – in elk geval te weinig – stellen: Hoe staat het met mijn relatie met Jezus? Hou ik echt van hem – omwille van hemzelf en dus niet omwille van zijn ‘brood’? Ga ik graag met hem om? Vertoef ik graag in zijn aanwezigheid? Vertrouw ik mij toe in zijn armen? Alleen als ik vanuit die diepe relatie met Jezus zelf leef, zal mijn honger en dorst gestild worden.