Verbonden Leven

Vrijdag (11/07/2025) – feest vd h. Benedictus, abt, patroon van Europa
Mt.19,27-29

²⁷    Petrus ging daarop in en zei tegen Jezus:
       “Kijk, wíj hebben toch maar alles losgelaten
       en wíj zijn je gevolgd.
       Wat zal er dan voor ons zijn?”
²⁸    Jezus antwoordde aan allen:
       “Amen, ik zeg jullie:
       Jullie die mij gevolgd zijn,
       bij het opnieuw geboren worden,
       wanneer de mensenzoon zal zitten op zijn troon van heerlijkheid,
       zullen ook zitten op twaalf tronen,
       oordelend over de twaalf stammen van Israël.”
²⁹    En ieder die zijn huis heeft losgelaten,
       of zijn broers of zussen,
       of zijn vader of moeder
       of zijn vrouw of kinderen,
       of zijn akkers
       omwille van mijn naam,
       zal honderdvoudig ontvangen
       en het volle leven erven.

We vieren vandaag Benedictus als patroon van Europa. Maar wat heeft die monnikenvader, die zijn fameuze ‘Regel’ schreef in het jaar 500, te maken met het hedendaagse Europa?
Benedictus was verre van niet de eerste monnik – dat ‘fenomeen’ kwam al ruim 2 eeuwen vóór hem op! – en ook niet de enige die een regel voor het gemeenschapsleven schreef, maar zijn regel bleek zó uitgebalanceerd dat ze in korte tijd de basis werd voor een uitermate uitgebreid netwerk aan abdijen, die een minstens even belangrijke rol speelden voor het maatschappelijke leven als de feodale heren, al zeker wat het leven van de gewone mensen betrof. Geleidelijk aan verschuivend is dat zo gebleven tot in de 19de eeuw!
De wezenlijke kern van een monnikenleven is dezelfde als voor elke Christen: Jezus volgen. En wie dat doet zal “honderdvoudig het volle leven erven”.
Het zou nog steeds – of vandaag des te meer! – waardevol zijn als men in Europa dat wat meer in acht neemt in alle ‘lagen van de bevolking’, ook wijzelf dus. En misschien zouden wij er met Petrus moeten aan toevoegen dat we hem van meer nabij willen volgen, en zoeken hoe we het feitelijke abdijleven weer kunnen doen opbloeien?

Donderdag (10/07/2025)
Mt.10,7-15

⁷      Ga en verkondig:
       Het koninkrijk der hemelen is nabij gekomen.
⁸      Heel de verzwakten, reinig de melaatsen,
       wek de doden op, verdrijf de demonen.
       Voor niets heb je ontvangen,
       voor niets moet je geven.
⁹      Neem geen goud mee,
       geen zilver of koper in je gordel,
¹⁰    geen reiszak, geen extra kleren,
       geen sandalen en geen stok,
       want ‘wie werkt is zijn voedsel waard’.
¹¹    In welke stad of dorp je ook binnenkomt,
       onderzoek wie het daar waard is
       en blijf daar dan tot je er weggaat.
¹²    Als je in een huisgezin binnenkomt,
       groet hen [= zegen hen met vrede].
¹³    Als zij het waard zijn,
       zal je vrede over hen komen,
       maar als zij het niet waard zijn,
       laat dan je vrede over jezelf terugkeren.
¹⁴    Als men je niet verwelkomt
       en niet luistert naar je woorden,
       ga dan weg uit dat huis of die stad
       en schud het stof van je voeten.
¹⁵    Amen, ik zeg jullie:
       Voor het land van Sodom en Gomorra
       zal het op de dag van het oordeel
       draaglijker zijn dan voor die stad.”

In het Evangelie en de verkondiging erover horen we vaak de uitdrukking ‘het koninkrijk van God (of der hemelen)’. Maar wat is dat eigenlijk, vragen we ons wel eens af? Hoe ziet dat eruit? Waar is het te vinden?
Vaak wordt het dan gesitueerd ‘in een leven na de dood’, of ‘ergens boven de wolken’, of in een nog te komen verte, … Maar m.i. staat het hier klinkklaar te lezen wat Jezus ermee bedoelt. Híj zegt dat dat ‘koninkrijk der hemelen’ heel nabij is! – en er is geen reden om er van uit te gaan dat dit ‘nabij’ alleen maar
zou betekenen ‘binnenkort in de toekomst’, neen nabijheid gaat hier over nu al, feitelijk, fysiek dichtbij zijn!
Het is óveral waar wij onze ogen openen en zien waar zwakken geheeld worden, zieken verzorgd, leven wordt gegeven en hersteld, ‘getroebleerde mensen’ als méns ernstig genomen worden en in de mensengemeenschap mogen verblijven, … Het is óveral waar voor niets wordt gegeven, waar geld of eigen lijfsbehoud niet het eerste is waaraan gedacht wordt, … Het is óveral waar vrede het eerste én laatste woord krijgt …

Woensdag (9/07/2025)
Mt.10,1-7

¹      En hij riep zijn twaalf leerlingen bij zich
       en gaf hen volmacht
       over nog niet gereinigde geesten,
       zodat ze die aan het licht konden brengen
       en elke ziekte en zwakte helen.
²      Dit zijn de namen van de twaalf uitgezondenen [apostels]:
       Als eerste Simon, die Petrus [rots] wordt genoemd,
       en zijn broer Andreas;
       Jakobus, de zoon van Zebedeüs,
       en zijn broer Johannes;
³      Filippus en Bartolomeüs;
       Thomas en Matteüs, de tollenaar;
       Jakobus, de zoon van Alfeüs,
       en Taddeüs;
⁴      Simon, de Kananeeër,
       en Judas, de man uit Kerioth,
       die hem uitgeleverd heeft.
⁵      Deze twaalf zond Jezus uit
       en droeg hen op:
       “Ga niet de weg van de heidenen,
       ga niet binnen in een stad van de Samaritanen,
⁶      maar ga veeleer naar de verloren schapen
       van het huis van Israël.
⁷      Ga en verkondig:
       Het koninkrijk der hemelen is nabij gekomen.

12 namen. Heel gewone namen. Uit de rest van het Evangelie weten we dat ze een heel gewoon beroep hadden. Geen ‘superhelden’ dus. Gewoon mensen, zoals jij en ik. We mogen dus ónze naam en onze dagelijkse bezigheden gewoon in dit rijtje plaatsen van mensen die door Jezus gezonden worden!
Mispak je niet aan het “ga niet naar de heidenen”. Aan het eind zegt Jezus: “Ga, en verkondig de bevrijdende boodschap aan alle volkeren!” Maar éérst moet er blijkbaar dichtbij gekeken worden: zoek het niet per se al te ver. Ook vlakbij, onder je ogen, in je straat, … is er al veel werk te doen om mensen te helen!
Want helende en bevrijdende kracht is blijkbaar eigen aan Jezus en wie hem van nabij volgt en in zijn naam zich laat zenden! Dat is niet alleen een eigenschap van christenen 2000 jaar geleden; neen, het geldt evenzeer óns!
Onze tijd ken heel veel getroebleerde mensen (in Jezus’ tijd zei men: onreine geesten). Zullen wij, die ons Christen noemen, zó in verbondenheid met Jezus leven, dat wij in zijn naam bij deze mensen in volle liefde aanwezig kunnen blijven, waardoor zij zijn bevrijdende kracht zúllen ervaren?

Dinsdag (8/07/2025)
Mt.9,32-38

³²    Toen ze uit het huis kwamen,
       brachten ze iemand bij hem
       die stom was en door een demon bezeten.
³³    Nadat hij de demon had verdreven,
       begon de stomme te spreken.
       Iedereen was vol verwondering:
       “Nog nooit heeft zoiets zich getoond in Israël!”
³⁴    De farizeeën echter zeiden:
       “Het is door de aanvoerder van de demonen
       dat hij de demonen verdrijft.”
³⁵    Jezus trok rond langs alle steden en dorpen.
       Hij gaf onderricht in hun plaatsen van samenkomst
       en verkondigde het bevrijdende nieuws van het koninkrijk
       en hij heelde elke ziekte en elke zwakte onder het volk.
³⁶    Toen hij de menigte echter overzag,
       werd hij diep innerlijk bewogen om hen,
       omdat ze opgejaagd en krachteloos waren,
       als schapen zonder herder.
³⁷    Hij zei tegen zijn leerlingen:
       “De oogst is wel overvloedig,
       maar arbeiders zijn er weinig.
³⁸    Vraag daarom aan de heer van de oogst
       dat hij arbeiders uitstuurt in zijn oogst.”

Rafelrandmensen waren er toen en zijn er nog steeds. Je kan er moedeloos of zelfs fatalistisch door worden: Er is toch niets aan te doen. Of je kan je door hen laten raken en in beweging laten brengen.
Jezus kiest voor de tweede optie. Hij laat zich raken en brengt mensen terug in de maatschappij. Hij leeft vanuit een Visioen, nl. een nieuwe wereld waar Léven mogelijk is voor elke mens. Daarbij ziet hij ook de moedeloosheid en het gebrek aan toekomstperspectief bij de mensen. Hij heeft met hen te doen. Ze zijn leidingloos. Ze hebben leiders nodig die zich dienstbaar opstellen. Zulke leiders zijn er te kort … veel tekort (nog steeds). Jezus zag dat en hij deed wat moest gedaan en hoopt dat zijn leerlingen (jij? en ik?) eveneens in beweging zullen komen en bidden zodat er ogen open gaan en er dienende leiders opstaan en zelf dienende leiders zíjn!

Maandag (7/07/2025)
Mt.9,18-26

¹⁸    Hij was nog niet uitgesproken, of kijk:
       er kwam een overste [van de synagoge] naar hem,
       boog voor hem neer en zei:
       “Mijn dochter is zojuist gestorven,
       maar kom, leg haar je hand op
       en ze zal leven.”
¹⁹    Jezus veerde op [werd klaarwakker] en volgde hem,
       samen met zijn leerlingen.
²⁰    En kijk, er was een vrouw
       die al twaalf jaar aan bloedverlies leed
       die hem langs achteren naderde
       en de zoom van zijn mantel aanraakte.
²¹    Want ze dacht:
       “Zelfs als ik alleen maar zijn mantel aanraak,
       zal ik bevrijd worden.”
²²    Maar Jezus draaide zich om en zag haar:
       “Wees gerust dochter, je vertrouwen heeft je bevrijd.”
       En vanaf dat uur was de vrouw bevrijd.
²³    Nu kwam Jezus in het huis van de overste.
       Hij zag de fluitspelers en de vele getroebleerde mensen
²⁴    en zei hen: Ga weg [maak plaats],
       want het meisje is niet gestorven, maar slaapt.”
       Maar ze lachten hem uit.
²⁵    Toen de menigte dan buitengedreven was, ging hij binnen.
       Hij nam haar hand vast en het meisje veerde op [werd klaarwakker].
²⁶    Het verhaal hierover ging rond in heel de streek.

Twee situaties waarin geloof en vertrouwen op heel uiteenlopende wijze geuit worden. De ene keer is het een overste die nederig (hij boog neer), maar kordaat (kom, leg je hand op en ze zal leven) het lot van zijn dode dochter aan Jezus toevertrouwt. Bij de andere situatie gaat het over een vrouw die in alle stilte, zonder één woord te spreken, Jezus’ kleed aanraakt in de overtuiging dat hij wel weet wat haar gevangen houdt.
Elke keer gaat het over vertrouwen als basis voor genezing, en hoe dit geuit wordt – met of zonder woorden – speelt blijkbaar geen rol. Het effect is hetzelfde. Jezus ziet het lijden en het vertrouwen en hij laat zich (aan)raken. Hij reikt zijn leven-gevende, bevrijdende Liefde aan en doet hen opstaan tot ‘nieuw’ leven. De rouwklagers daarentegen stuurt hij weg, omdat ze op de dood zijn gericht.
Hoe bevrijdend kan het zijn dat ene woord, dat kleine gebaar. Waarom zouden we dat woord niet spreken of dat gebaar niet stellen? Het vraagt geen moeite, en het maakt een wereld van verschil voor zij die het mag ontvangen.