Lc.19,11-28 (19/11/2025) 

¹¹    Terwijl ze hiernaar luisterden,
       voegde hij er nog een gelijkenis aan toe,
       omdat hij dicht bij Jeruzalem was
       en men dacht dat het koninkrijk van God
       dan onmiddellijk openbaar zou worden:
¹²    “Iemand van hoge afkomst reisde naar een ver land
       om het koningschap te ontvangen
       en dan terug te keren.
¹³    Hij riep tien van zijn dienaren.
       Hij gaf hen elk een trimesterloon met de opdracht:
       Drijf daar handel mee totdat ik terugkom.
¹⁴    Zijn landgenoten echter haatten hem
       en zonden een gezantschap achterna om te zeggen:
       Wij willen niet dat deze man koning is over ons.
¹⁵    Toen hij nu terug kwam,
       na het koningschap ontvangen te hebben,
       liet hij de dienaren aan wie hij het geld had gegeven bij zich roepen
       om te weten wie wat verhandeld had.
¹⁶    De eerste kwam bij hem en zei:
       “Jouw trimesterloon heeft het tienvoudige voortgebracht.”
¹⁷    Hij zei tegen hem:
       “Uitstekend, goede dienaar,
       omdat je in het kleinste trouw bent geweest,
       zul je gezag hebben over tien steden.”
¹⁸    Toen kwam de tweede en zei:
       “Jouw trimesterloon heeft het vijfvoudige voortgebracht.”
¹⁹    Ook tegen hem zei hij:
       “Ook jij krijgt het over vijf steden.”
²⁰    Nu kwam een ander en zei:
       “Ziehier jouw trimesterloon,
       ik heb het bewaard, verborgen in een doek.
²¹    Ik was bang, omdat je streng bent:
       je neemt wat je niet hebt gegeven,
       je oogst wat je niet hebt gezaaid.”
²²    Tegen hem zei de heer:
       “Met je eigen woorden zal ik je oordelen, slechte dienaar.
       Je meende dat ik een streng mens ben,
       die neemt wat ik niet heb gegeven
       en oogst wat ik niet heb gezaaid.
²³    Waarom heb je mijn geld dan niet bij de bank gegeven,
       zodat ik het bij mijn terugkomst met rente kon terugvorderen?”
²⁴    Nu zei hij tegen de omstaanders:
       “Neem dat trimesterloon van hem af
       en geef het aan wie er tien heeft.”
²⁵    Ze zeiden verbaasd: “Maar heer, hij heeft er al tien!”
²⁶    Ik zeg jullie:
       “Aan al wie heeft, zal gegeven worden,
       en van al wie niet heeft, zal zelfs wat hij heeft weggenomen worden.
²⁷     En daarnaast: Die vijanden,
       die niet wilden dat ik koning over hen ben,
       breng ze hier en slacht ze voor mijn ogen af.”
²⁸    Hierna trok hij verder naar Jeruzalem.

De derde dienaar besluit het geld van zijn heer te verbergen en te bewaren. Misschien wilde hij eenvoudigweg behoeden wat hem was toevertrouwd, in plaats van steeds maar te streven naar meer. Tegelijk had hij de moed om uit te spreken wat hij als onrecht ervoer. Hij ging de confrontatie aan met iemand die boven hem stond, zonder zich te laten tegenhouden door mogelijke gevolgen.
Dat doet mij niet alleen denken aan het optreden van Jezus, maar ook aan alle mensen die het lef hebben om op te staan tegen onrecht: moedige individuen met een scherp onderscheidingsvermogen. Zij plaatsen hun eigen dagelijkse ergernissen in de juiste proportie en zien daardoor het onrecht dat er werkelijk toe doet. En dan durven zij een grens te trekken: ‘Tot hier en niet verder.’
Toch rijst de vraag: delft deze dienaar niet het onderspit? Welke hoop blijft er dan?
De hoop dat er altijd opnieuw mensen opstaan zoals deze dienaar. De hoop dat zij, net als Jezus, anderen blijven inspireren om te geloven in G-d als een onuitputtelijke bron van liefde, vrede en gerechtigheid.

Lc.19,1-10 (18/11/2025) 

¹      Nu ging hij Jericho binnen en trok erdoor.
²      Kijk! Er was iemand die Zacheüs heette.
       Hij was hoofdtollenaar en een rijk man.
³      Hij trachtte Jezus te zien, wie hij was,
       maar het lukte hem niet door de menigte,
       want hij was klein van gestalte.
⁴      Hij rende vooruit
       en klom in een wilde vijgenboom
       om hem toch maar te zien,
       want Jezus zou daar langs komen.
⁵      En toen hij op die plaats was,
       keek Jezus omhoog, zag hem, en zei tegen hem:
       “Zacheüs, haast je, kom omlaag,
       want vandaag moet ik in jouw huis verblijven.”
⁶      Hij haastte zich omlaag te komen
       en ontving hem vol vreugde.
⁷      Allen die dit zagen, morden nogal:
       “Hij is bij een zondaar binnengegaan
       om er te verblijven!”
⁸      Maar Zacheüs ging voor de Heer staan en zei:
       “Ziehier, Heer, de helft van alles wat ik heb,
       zal ik aan de armen geven,
       en als ik iemand iets heb afgeperst,
       zal ik het viervoudig teruggeven.”
⁹      Nu zei Jezus tegen hem:
       “Vandaag is vrijmaking aan dit huis gebeurd.
       Ja, ook hij is een zoon van Abraham.
¹⁰    Want de mensenzoon is gekomen
       om te zoeken en vrij te maken
       wat verloren was.”

Jezus geraakt niet ver op zijn tocht. Gisteren werd hij al aan de rand van de stad tegengehouden door een blinde, vandaag is hij nog maar net in Jericho of er is al een ferm oponthoud door iemand – iemand van niets – uit de menigte.
Een inefficiënte strategie, zouden planners vandaag zeggen!
Maar zelfs als we het in ‘efficiënte’ termen uitdrukken, moeten we onmiskenbaar zeggen: Spreken we nu nog over wat Jezus ‘eigenlijk’ kwam doen in Jericho? Nee, het staat zelfs nergens vermeld! Wél spreken we nog over deze twee ‘kleine’ daden van grote goedheid!
Ik zet dat ‘grote’ er toch maar even bij, omdat we ons niet mogen laten misleiden. ‘Kleine daden van goedheid’ zijn uiterlijk meestal klein, ze liggen feitelijk binnen onze mogelijkheden, maar vragen wel een ‘grote stap’. Je moet een beetje lev hebben (met opzet met een ‘v’, lev is het Bijbelse woord voor hart!) om ze te doen! Omwille van de daad-werkelijke liefde voor de ander moet je uit de vaste geplogenheden durven stappen, uit je eigen vertrouwde zekerheden, uit je eigen vooroordelen, …
Misschien begint het er vandaag mee dat ik als kleine mens … in een boom klim om Jezus te zien …

Lc.18,35-43  (17/11/2025) 

³⁵    Jezus naderde Jericho.
       Een blinde zat langs de weg te bedelen.
³⁶    Toen die de doortrekkende menigte hoorde,
       vroeg hij wat er aan de hand was.
³⁷    Ze zeiden hem dat Jezus van Nazareth voorbijkwam.
³⁸    Hij schreeuwde:
       “Jezus, zoon van David, ontferm je over mij!”
³⁹    Degenen die voorop liepen
       legden hem het zwijgen op,
       maar hij schreeuwde nog luider:
       “Zoon van David, ontferm je over mij!”
⁴⁰    Jezus bleef staan
       en beval
       dat hij bij hem gebracht zou worden.
       Toen hij naderbij gekomen was,
       stelde hij hem de vraag:
⁴¹    “Wat wil je dat ik je doe?”
       “Heer, dat ik weer kan zien!”
⁴²    “Zie weer, zei Jezus,
       je vertrouwen heeft je behoed.”
⁴³    En onmiddellijk kon hij weer zien
       en volgde Jezus, God lovend.
       Iedereen die dit gezien had,
       loofde God.

Hoe luid roep ik om Gods ontferming over mij?
Is het een schreeuw uit het diepst van mijn binnenste?
Laat ik mij niet tegenhouden door de goegemeente die beter meent te weten wat passend of juist is?
Wéét ik, zonder te zien, dat Jezus mijn redding is?
Ken ik de vraag die in mij leeft en die ik aan Jezus zou willen stellen?
Leeft er vertrouwen in mij dat hij mij zal horen?

Lc.8,1-3 (22/09/2023)

¹      Daaropvolgend trok Jezus een tijdlang langs stad en dorp.
       Hij predikte en bracht het Goede Nieuws van het koningschap van God.
       De twaalf waren bij hem
²      en ook enkele vrouwen die geheeld waren van boze geesten en ziekten,
       waaronder Maria van Magdala, uit wie zeven demonen waren weggegaan.
³      Ook Johanna, de vrouw van Herodes’ zaakvoerder Chuzas,
       Suzanna en vele andere vrouwen
       zorgden voor hen met wat zij hadden.

Er bestaat een joods verhaal over een mislukte uittocht uit Egypte. Daarin trekken de mannen van de stam Efraïm alleen weg. Vrouwen en kinderen, ouderen en zwakkeren zouden de boel alleen maar vertragen, zeggen ze. Ze nemen alleen geld mee, daarmee denken ze onderweg al het nodige te kopen. Hun gebeente is volgens het verhaal later in de woestijn gevonden.
Tegen deze menselijke logica in verkondigde Jezus een heel ‘andere logica’, nl. die van de belangeloze goedheid. De beste manier om deze ‘andere logica’ te leren is daadwerkelijk samen op weg gaan met mensen die niets terug kunnen geven, behalve wie ze zijn. Dat is wat Jezus constant doet. Hij knoopt vriendschappen aan met vrouwen en rafelrandmensen. Hij bevrijdt ze van wat hen bezet houdt. Hij deelt hun pijn en reikt hen een hoopvol toekomstperspectief aan. Hij wist dat je zo’n werk best niet alleen verricht en zocht twaalf mannen om met hem mee te gaan. Samen – mannen, vrouwen en rafelrandmensen – getuigden zij (en met hen ook nu nog vele anderen) van een goddelijke Liefde en van dat leven-gevende Goede Nieuws!

Lc.18,1-8 (15/11/2025)

¹      Hij vertelde hen nog een gelijkenis,
       met het oog op dat het nodig is
       te blijven bidden en te volharden:
²      “In een stad was er een rechter
       die de vrees voor God
       en de bekommernis om mensen
       niet kende.
³      Nu was er in die stad een weduwe
       die telkens opnieuw naar hem toekwam:
       “Doe mij recht ten opzichte van mijn tegenpartij.”
⁴      Een tijdlang wilde hij niet,
       maar op den duur zei hij tegen zichzelf:
       “Ook al ken ik niet
       de vrees voor God
       en de bekommernis om mensen,
⁵      omdat die weduwe mij zo last berokkent,
       zal ik haar recht doen,
       anders komt ze mij nog in mijn gezicht slaan.”
⁶      Nu zei de Heer:
       “Hoor wat deze ongerechte rechter zegt!
⁷      Zal God dan geen recht doen
       aan zijn uitverkorenen die dag en nacht tot hem roepen
       en lankmoedig naar hen luisteren?
⁸      Ik zeg jullie:
       Met haast zal hij hen recht doen!
       Maar als de mensenzoon zal komen,
       zal hij dan wel vertrouwen vinden op aarde?”

Ook dit Evangelie hadden we recent op zondag (zie 19 okt.) We stonden toen stil bij wat ‘volhardend gebed’ kon zijn. Vandaag kijken we even naar de twee levenshoudingen die uit de twee personages spreken.
De rechter is een geacht – of is het eerder: gevreesd? – man in de stad. Hij heeft een functie die hem aanzien en macht – en waarschijnlijk bijgaand ook geld – geeft. Hij kan veel bepalen, voor zijn eigen leven en voor dat van anderen. En toch kun je hem niet ‘een vrij mens’ noemen. Integendeel, eigenlijk leeft hij in een kramp en gaat veel van zijn energie naar het afweren van de spoken die hij zelf heeft gecreëerd!
De weduwe staat daar diametraal tegenover. Macht heeft ze op geen enkele manier. Integendeel, ze is erg afhankelijk van wat anderen voor haar beslissen. Rijkdom zal ze in haar weduwestaat zeker ook niet hebben. Maar wat een vrijheid! Wat een vrijmoedigheid! Waar haalt ze die kracht? Tegenover de éigen-machtigheid van de rechter staat haar vertrouwen dat G-d uiteindelijk wél recht doet.
De vraag zou natuurlijk weer kunnen zijn: welke van beide houdingen is de mijne? Maar antwoord niet te snel, want ongetwijfeld wonen béide in mij …

Lc.21,5-19  (16/11/2025) – 33ste zondag door het Jaar 

⁵      Enkelen wezen nu op de tempel,
       versierd met z’n mooie stenen en wijgeschenken.
       Maar hij zei:
⁶      “Alles wat je hier aanschouwt,
       er zullen dagen komen dat geen steen op een andere gelaten wordt, alles zal verwoest worden!”
⁷      Ze stelden hem de vraag:
       “Meester, wanneer zal dat zijn?
       En wat is het teken wanneer dat gaat gebeuren?”
⁸      Hij antwoordde:
       “Let op dat jullie niet in dwaling raken!
       Want velen zullen in mijn naam zeggen:
       ‘Ik ben het, en de tijd is genaderd!’
       Volg hen niet!
⁹      Als jullie horen van oorlogen en onlusten,
       raak dan niet verschrikt.
       Deze dingen moeten eerst gebeuren
       maar zijn niet direct het einde.”
¹⁰    En hij voegde eraan toe:
       “Volk zal opstaan tegen volk, natie tegen natie,
¹¹    her en der zullen grote aardbevingen zijn,
       hongersnoden en epidemieën,
       verschrikkingen en hemeltekenen.”

¹²    “Maar vóór dit alles,
       zullen zij de hand aan jullie slaan.
       Ze zullen jullie vervolgen
       en je uitleveren aan synagogen en gevangenissen,
       en ze zullen je voor koningen en gouverneurs slepen,
       omwille van mijn naam.
¹³    Het zal voor jullie uitlopen op een getuigenis [marturion  martelaarschap].
¹⁴    Neem dan ter harte
       dat je je verantwoording niet tevoren moet instuderen,
¹⁵    want ikzelf zal jullie een taal en wijsheid geven
       die niemand van jullie weerstrevers
       zal kunnen weerstaan of weerleggen.
¹⁶    Ja, ook door ouders en broers, verwanten en vrienden,
       zullen jullie uitgeleverd worden.
       Sommigen van jullie zullen ze doden.
¹⁷    Jullie zullen gehaat worden door allen
       omwille van mijn naam.
¹⁸    Maar geen haar van jullie hoofd zal verloren gaan!
¹⁹    In je standvastigheid verwerf je je leven!”

In de tijd dat Jezus leefde, was er relatieve rust in zijn land. De Romeinen hielden de hele regio bezet en probeerden er de ‘pax Romana’ te installeren, de vrede die er in het Romeinse Rijk (slechts soms) heerste. Lang zal het niet duren. De generatie na Jezus zal in opstand komen tegen de Romeinen, die zullen fel tegenreageren (gaat het soms anders?) en “de tempel, versierd met z’n mooie stenen en wijgeschenken” met de grond gelijk maken.
Vrede is een kostbaar goed, dat alle mensen van alle generaties maar al te graag zouden verwerven. Maar diezelfde mensen blijken de eeuwen door érg hardleers.
Jezus (door)ziet het … en huilt (Lc.19,41) …
Vrede, zegt hij, gaat niet om mooie – of verwoeste – gebouwen, nog minder over veroverde gebouwen. Vrede gaat niet over iemand die denkt dat hij – het kan zeker ook een ‘zij’ zijn – het beter weet dan de andere. Vrede gaat niet over meer macht hebben dan de ander, zodat je die kan overheersen en vervolgen. Vrede gaat erom te leven vanuit “mijn Naam”: vast te houden aan deze kern die Léven wil schenken aan iedereen, daarvan te getuigen, ook ten koste van je eigen kleine leven, en daarin standvastig te blijven, te be-leven dat vrede de onderstroom van een maatschappij kán zijn …