Verbonden Leven

Dinsdag (16/09/2025)
Lc.7,11-17

¹¹    De volgende dag trok hij naar een stad die Naïn heet. [ca. 40km ZW van Kafarnaüm]
       Zijn leerlingen en een grote menigte trokken met hem mee.
¹²    Toen hij de poort van de stad naderde,
       – kijk! – werd er een overledene uitgedragen,
       de enige zoon van zijn moeder
       en zij was weduwe.
       Een grote menigte uit de stad was bij haar.
¹³    Toen de Heer haar zag,
       werd hij innerlijk diep bewogen om haar
       en zei haar: “Ween niet.”
¹⁴    Hij kwam naderbij
       en raakte de kist aan. [open kist/draagbaar  onrein]
       De dragers hielden halt.
       Hij zei: “Jongeling, ik zeg je, sta op.”
¹⁵    De dode ging overeind zitten
       en begon te spreken,
       en hij gaf hem terug aan zijn moeder. [1Kon.17,23; cf. Joh.19,26-27]
¹⁶    Ontzag greep allen aan
       en zij bleven God loven:
       “Een groot profeet is onder ons opgestaan!” en
       “God heeft daad-werkelijk omgezien naar zijn volk!”
¹⁷    Dit woord over hem
       ging rond in heel Judea en omstreken.

Twee stoeten komen elkaar tegen. Te midden van al deze mensen ziet Jezus een vrouw, gebogen, de ogen naar de grond gericht. Hij wordt door medelijden bewogen. Hij kan niet accepteren wat hier gebeurt! Alles in hem verzet zich tegen een leven dat doodloopt, tegen doodgaan aan de dood. Hij gaat niet mee in de beweging ten dode, maar doet de stoet stilstaan.
Ik stel me voor dat op dat moment de vrouw zich uit haar gebogenheid opricht en hem aankijkt. Wanneer de woorden: “Jongeling, ik zeg je, sta op,” klinken, staat ze oog in oog met Jezus en met alles wat in haar geblokkeerd zit, afgesloten, zonder enig perspectief. Liefdevol kijkt Jezus haar aan, voorbij alle wanhoop. Het leven keert terug, het wordt teruggegeven.
Durven wij ons over te geven aan die beweging ten leven, om daad-werkelijk het spoor van zijn bewogenheid te volgen, er niet aan voorbij te gaan, maar in opstand te komen, overal waar we leven zien dat doodloopt?

Maandag (15/09/2025) – ged. OLV van Smarten
Lc.2,33-35

³³    Zijn vader en moeder stonden verwonderd
       over wat er van hem werd gezegd.
³⁴    Simeon zegende hen
       en zei tegen Maria:
       “Kijk! Deze ligt hier
       tot val en opstanding van velen
       en tot teken dat weersproken wordt,
³⁵    zodat de innerlijke overwegingen van velen
       aan het licht zullen komen.
       – En ook je eigen ziel
       zal door een zwaard worden doorboord.”

Profeten bieden in alle tijden uitzicht op een leven van liefde, een leven waar G-ds Genade geleefd en ervaren mag worden. Want zij zien en horen wat gezien en gehoord moet worden om dat perspectief open te houden. Het zijn lastige mensen, want ze laten je niet met rust. Ze wijzen onrecht aan. Ze benoemen de pijn en het lijden van de tijd en van je leven. En ze laten niet toe dat je er in opgaat. Ze doen iets bijzonders. Zij openen onze ogen voor het perspectief van G-dswege dat ons een duwtje in de rug geeft om door te gaan.
Zo’n profeet was ook Simeon. Wat hij te zeggen heeft: “En ook je eigen ziel zal door een zwaard worden doorboord,” is geen gemakkelijke boodschap. Dat is het allerminst voor Maria, de moeder van het kind, maar ook voor de vader niet, noch voor allen die hem volgen – voor ons dus. We ontkennen liever dat zwaard en verlangen naar vrede, liefde of noem het Licht … maar dat vraagt dat we de duisternis in ons zelf en in de wereld aankijken: pas dan kan het uitgezuiverd worden en ten volle schijnen.

Zondag (14/09/2025) – 24ste zondag door het Jaar – feest vd Kruisverheffing
Joh.3,13-17

¹³    Nooit is iemand opgeklommen naar de hemel
       als hij niet uit de hemel is neergedaald.
       Zo is de mensenzoon in de hemel.”
¹⁴    “Zoals Mozes in de woestijn
       de slang heeft omhoog geheven,
       zo moet de mensenzoon
       omhoog worden geheven [op het kruis],
¹⁵    opdat al wie vertrouwende ín hem is,
       niet verloren gaat,
       maar het volle leven heeft.
¹⁶    Want zó lief heeft God de wereld,
       dat hij zijn eniggeboren zoon heeft gegeven,
       opdat al wie vertrouwende ín hem is,
       niet verloren gaat,
       maar het volle leven heeft.
¹⁷    Want God heeft zijn zoon niet in de wereld gezonden
       om die wereld te vonnissen,
       maar opdat ze door hem zou worden bevrijd.

Het bijzondere gebeuren dat de centrale figuur van ons geloof aan een kruis is geslagen, heeft een jaarlijkse feestdag. Blijkbaar belangrijk genoeg om bij stil te staan!
Ook al is het kruis (net als de slang bij Mozes) – menselijk gezien – een teken van dood, als G-d erin aanwezig mag komen, wordt het omgevormd tot een teken van leven – ‘vol’ leven of ‘eeuwig’ leven.
G-d geeft ons dat volle leven. Hij wíl immers dat we Léven. En hij heeft daar alles voor over, zelfs zijn eigen zoon. Zo groot is zijn Liefde! En hij hoopt op een antwoord: dat wij hem zouden beminnen, zoals hij ons bemint; dat wij ons leven in zijn handen leggen, zoals hij zijn leven in onze handen heeft gelegd.
De belofte van ‘vol’ of ‘eeuwig’ leven krijgen wij, keer op keer, omdat hij een G-d is, “groot in liefde en trouw”.

Zaterdag (13/09/2025)
Lc.6,43-49

⁴³    “Want een goede boom brengt geen rotte vruchten voort,
       en een rotte boom geen goede vruchten.
⁴⁴    Want iedere boom wordt gekend aan de eigen vruchten.
       Want van doornstruiken verzamelt men geen vijgen
       en van braamstruiken oogst men geen druiven.
⁴⁵    Een goed mens brengt goede vruchten voort
       uit de schat van zijn goede hart;
       een verdwaasd mens brengt dwaze vruchten voort
       uit de schat van zijn verdwaasd hart.
       Want waar het hart van vol is, spreekt de mond.
⁴⁶    Wat roep je mij “Heer, Heer!”
       en doe je niet wat ik zeg?
⁴⁷    Ieder die naar mij komt
       en mijn woorden hoort en doet –
       ik zal je tonen op wie hij gelijkt:
⁴⁸    Hij is als iemand die een huis bouwt
       en het fundament graaft, uitdiept en grondvest op een rots.
       Er kwam een overstroming en de rivier beukte tegen dat huis,
       maar die was niet bij machte het te doen wankelen,
       want het was gefundeerd op de rots.
⁴⁹    Maar wie ze gehoord heeft en níet doet,
       is als iemand die een huis bouwt
       los op de grond, zonder fundament.
       De rivier beukte tegen dat huis
       en het stortte onmiddellijk in.
       Het werd een puinhoop.”

Gisteren sprak Jezus over een balk en een splinter, en over leraar en leerling zijn. Vandaag spreekt hij verder in gelijkenissen. Hij vertelt hoe bomen naar buiten brengen wat in hun kiem aanwezig is. Dat geldt ook zo voor mensen. Wanneer je gericht leeft vanuit je kern, worden je keuzes zuiver, je intenties helder, en je vruchten — dat wat je voortbrengt — zullen goed zijn.
Leven vanuit je kern begint met naar Jezus toe te gaan en te luisteren. Open werkelijk je oren én je hart, tot in de diepte, voor G-ds Woord. Laat het binnen, laat het bezinken, en breng het vervolgens naar buiten door het om te zetten in daden.
Dat vraagt overgave, maar brengt stevigheid met zich mee. Wie zijn leven zo opbouwt, wordt niet zomaar omvergeblazen door stormen of tegenwind. Het fundament waarop je bouwt, is immers niet van jezelf, maar gegrond in iets dat eeuwig standhoudt, in G-d.

Vrijdag (12/09/2025)
Lc.6,39-42

³⁹    Hij vertelde hen nu een gelijkenis:
       “Een blinde kan toch niet een blinde op weg leiden?
       Zullen beide dan niet in een put vallen?
⁴⁰    Een leerling staat niet boven zijn leermeester.
       Maar als hij volgroeid zal zijn,
       zal hij zijn zoals zijn leermeester.
⁴¹    Maar wat kijk je naar de splinter
       in het oog van je broer
       als je de balk in je eigen oog niet opmerkt?
⁴²    Of kun je tegen je broer zeggen:
       ‘Broer, laat me de splinter uit je oog weghalen’,
       als je de balk in je eigen oog niet ziet?
       Ondermaatse oordelaar! [hypocritès]
       Haal eerst de balk uit je eigen oog,
       dan [pas] zul je doorzicht hebben
       om de splinter uit het oog van je broer te halen.”

In het Evangelie van vandaag loopt de Veldrede (Lucas’ versie van de Bergrede die we bij Mattheus vinden) naar zijn einde toe. Ik heb het sterke vermoeden dat Jezus deze kleine gelijkenissen over blinden, balk en splinter, niet oordelen en niet boven je meester willen staan, niet voor niets aan het slot van zijn grote rede heeft verteld.
Het is alsof hij wil zeggen: Als jij nu, na alles wat je hebt gehoord, met mijn woorden aan de slag wilt gaan, als je mijn woorden in praktijk wilt gaan brengen, wees je er dan in G-ds naam van bewust dat jij precies zoals alle andere mensen ziende blind bent en dat jij evenmin als wie dan ook de wijsheid in pacht hebt. Probeer mijn woorden maar, met vallen en opstaan en in alle bescheidenheid, in praktijk te brengen, in het vertrouwen dat G-d jou liefheeft en dat je geroepen bent om barmhartig te zijn voor anderen zoals de Vader barmhartig is voor jou.
Probeer het maar! Veel succes!