Verbonden Leven

Joh.14,1-6 (16/05/2025)

¹      “Laat je hart niet verontrust raken.
       Jullie vertrouwen in God,
       vertrouw ook in mij.
²      In het huis van mijn Vader
       zijn er veel verblijfplaatsen.
       Als dat niet zo was,
       zou ik het jullie gezegd hebben.
       Ik ga heen om een plaats voor jullie te bereiden.
³      En als ik ben heengegaan en voor jullie een plaats heb bereid,
       kom ik terug
       en neem jullie op bij mij,
       zodat jullie ook zijn waar ik ben.
⁴      Waar ik heenga
       en de weg erheen,
       kennen jullie.
⁵      Tomas zei:
       “Heer, wij weten níet waar je heengaat,
       hoe kunnen we dan de weg kennen?”
⁶      Jezus antwoordde hem:
       “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.
       Niemand komt tot de Vader
       tenzij door mij.”

Het zou toch simpel kunnen zijn! Als wij nu eens de moed hadden onze eigengereidheid en gemakzucht af te leggen en gewoon dóen wat wij zeggen, nl. Jezus daad-werkelijk volgen … Als Jezus “de weg, de waarheid en het leven is” – wat wij toch met de mond belijden? – dan is meegaan met hem vanzelfsprekend toch de beste manier om tot het diepst vervullende leven – het volle, ‘eeuwige’ leven – te komen?! Als wij zelf denken het beter te weten, dan komen we misschien(?) wel ergens, maar ook bij dat diepst vervullende?
Natuurlijk reageren wij zoals Tomas: “Ja, maar … als we Jezus zomaar volgen, weten we niet waar dat heen gaat!” Nee, dat klopt. Het vraagt een loslaten van het éigen idee, om te vertrouwen in “de weg, de waarheid en het leven”. Dat kan lastig lijken – is het vaak ook wel –, maar dat eigengereid leven, levert dat geen “onrustig hart” op? Durf maar even in dat hart te kijken …