Verbonden Leven

Lc.21,1-4 (25/11/2024)

¹      Jezus keek op
       [zittend in de voorhof van de tempel met zijn leerlingen]
       en zag de rijken hun gaven in de offerschaal werpen.
²      Maar hij zag ook een arme weduwe
       die er twee kopermuntjes in wierp.
³      En hij zei:
       “Naar waarheid, ik zeg jullie:
       Die arme weduwe heeft het meest van allen erin geworpen,
⁴      want zij wierpen iets uit hun overvloed bij de gaven,
       maar deze vrouw,
       vanuit haar tekort,
       wierp alles wat ze had erin:
       haar leven!”

We hadden dit Evangelie recent nog. (zondag 10 nov.) Neem het er even bij en je zult zien hoe versies en contexten toch weer nog andere accenten kunnen leggen.
Aangezien de inleiding – met de waarschuwing voor onechtheid – hier niet staat, komt de klemtoon hier dus niet te liggen op oprechtheid, maar ten volle op de overgave.
Onze ‘gave’ kan een uiting zijn van onze ‘overgave’, maar is dat dus niet automatisch! We kunnen veel ‘geven’, aan G-d en mensen, zonder dat daarin de innerlijke houding ligt van het weten dat wij alles aan G-d te danken hebben. Dan wordt onze gave eerder een uiting van ons eigen belang of het vleien van ons eigen ego. Dat wordt pas anders als wij beseffen dat zelfs ‘onze gave’ eigenlijk van G-d komt, en wij dus eigenlijk niets anders doen dan teruggeven wat van hem is!
Dat is zo met alles wat wij zouden kunnen ‘geven’, tot ons leven toe! En daar komen we op de pointe van ‘overgave’: spreekt élk van onze gaven, hoe klein ook, van: ik geef mijn leven in Jouw handen?