Verbonden Leven

Lc.12,49-53 (17/08/2025)

⁴⁹    “Vuur ben ik komen werpen in de wereld,
       en hoe verlang ik dat het al oplaait!
⁵⁰    Ik moet in een doop worden ondergedompeld
       en hoe ben ik erop gespannen
       tot die is volbracht.
⁵¹    Denken jullie dat ik vrede op aarde ben komen brengen?
       Nee, zeg ik jullie! Niets anders dan verdeeldheid!
⁵²    Vanaf nu zullen vijf in één huis verdeeld zijn:
       drie tegen twee, twee tegen drie.
⁵³    Verdeeld zullen zijn
       vader tegen zoon en zoon tegen vader,
       moeder tegen dochter en dochter tegen moeder,
       schoonmoeder tegen haar schoondochter en schoondochter tegen haar schoonmoeder.

Heftige woorden vandaag! Woorden die spreken van een vurig verlangen naar G-ds Rijk. Gaande de weg wordt het steeds duidelijker: Het vuur dat in hem brandt, roept geen vrede op. Integendeel!
Hoe kan het toch dat zoveel liefde zoveel weerstand oproept? Hoe kunnen zijn woorden zoveel verdeeldheid teweeg brengen; een verdeeldheid zo groot dat het verschil tussen de een en de ander niet kan worden overbrugd; een verdeeldheid zo groot dat er geen verbinding meer mogelijk is?
Nochtans is de verdeeldheid waarover Jezus spreekt een realiteit, ook de onze. En dan is het maar de vraag of ik, oog in oog met hem, het aandurf het vuur dat in hem brandt op mij te laten overslaan. Of ik het aandurf, in de ontmoeting met hem, mezelf onder ogen te komen? Waag ik het erop te vertrouwen dat er in mij afgebroken moet worden om te kunnen worden opgebouwd? Dat vraagt dat ik werk maak van een leven in verbondenheid met hem, dat ik steeds weer een innerlijk gesprek met hem aanga in de diepte van mezelf, daar waar hij aanwezig is, en dat ik mij laat uitzuiveren.