Lc.17,11-19 (12/11/ 2025)
11 Op weg naar Jeruzalem
ging Jezus tussen Samaria en Galilea in.
12 Toen hij daar een dorp binnenging,
kwamen tien melaatsen hem tegemoet,
die op een afstand bleven staan.
13 Ze riepen:
“Jezus, ontferm je over ons!”
14 Jezus zag hen aan en zei:
“Ga, en toon jullie aan de priesters.”
En terwijl ze gingen,
werden ze gereinigd.
15 Eén van hen nu,
toen hij zag dat hij geheeld was,
keerde terug
en verheerlijkte God met luide stem,
16 en hij viel voor Jezus’ voeten neer
om hem te danken
– en hij was een Samaritaan
[die volgens de Joden niet op de juiste wijze hun geloof beleefden].
17 Jezus vroeg hem:
“Zijn niet alle tien gereinigd?
Waar zijn dan de andere negen?
18 Is er dan niemand teruggekeerd
om God de eer te geven
dan alleen deze allochtoon?”
19 En hij zei tegen hem:
“Sta op en ga.
Je geloof heeft je behoed.”
Een maand geleden hadden we dit Evangelie op zondag (12 okt. – met de zoekfunctie makkelijk nog terug te vinden). Toen hadden we het over het ‘tussengebied’, de marge van de samenleving en van ons eigen leven, dat we dat grensgebied moeten durven opzoeken om geheeld te worden en om anderen te helen.
Maar dat vraagt “een geloof, zo klein als een mosterdzaadje” (zie eergisteren), het vraagt van ons dat we ons durven begeven in de levensruimte waar wijzelf het niet meer weten – maar waar dus wel Léven zal te vinden zijn, meer nog: geheeld leven!
Misschien vraagt het ook een beetje “vreemdeling” te durven zijn (allochtoon, in het Grieks!), een rare snuiter, een ‘abnormale’ volgens onze maatschappij, die – zij het schoorvoetend, maar IN vertrouwen – zich wil en durft te begeven in dat tussengebied.
Dáár ontmoeten we Jezus, dáár ervaren we de mens-nabije Liefde van G-d, dáár komen wij dichter bij het beeld-van-G-d dat Jezus is, én het beeld-van-G-d dat we zélf zijn!
