Verbonden Leven

Mt.9,35 – 10,1.5-8 (7/12/2024)

³⁵    Jezus trok rond langs alle steden en dorpen.
       Hij gaf onderricht in hun plaatsen van samenkomst [synagoge]
       en verkondigde het bevrijdende nieuws van het koninkrijk
       en hij heelde elke ziekte en elke zwakte onder het volk.
³⁶    Toen hij de menigte echter overzag,
       werd hij diep innerlijk bewogen om hen,
       omdat ze opgejaagd en krachteloos waren,
       als schapen zonder herder.
³⁷    Hij zei tegen zijn leerlingen:
       “De oogst is wel overvloedig,
       maar arbeiders zijn er weinig.
³⁸    Vraag daarom aan de heer van de oogst
       dat hij arbeiders uitstuurt in zijn oogst.”

¹      En hij riep zijn twaalf leerlingen bij zich
       en gaf hen volmacht
       over nog niet gereinigde geesten,
       zodat ze die aan het licht konden brengen
       en elke ziekte en zwakte helen.
⁵      Deze twaalf zond Jezus uit
       en droeg hen op:
       “Ga niet de weg van de heidenen,
       ga niet binnen in een stad van de Samaritanen,
⁶      maar ga veeleer naar de verloren schapen
       van het huis van Israël.
⁷      Ga en verkondig:
       Het koninkrijk der hemelen is nabij gekomen.
⁸      Heel de verzwakten, reinig de melaatsen,
       wek de doden op, verdrijf de demonen.
       Voor niets heb je ontvangen,
       voor niets moet je geven.

Kunnen wij ons de onmacht (!) van Jezus voorstellen? Zijn diepe betrokkenheid op mensen doet hem hun noden zien en aanvoelen; én zijn diepe verbondenheid met zijn G-d doet hem weten dat hij de heilzame kracht in zich draagt om die noden tegemoet te komen. Maar tijd is tijd en plaats is plaats, ook voor Jezus, die daarin ten volle mens was! En dus blijft hij met de pijn om de mensen: ze zijn als schapen zonder herder. Hijzelf kan niet alles oplossen!
Daarom stuurt hij dus zijn leerlingen, en hij geeft hen zijn heilzame kracht mee.
Daarom stuurt hij dus ook ons – ook mij – en geeft ons – mij – zijn heilzame kracht!
Die heilzame kracht, die hebben wij gekregen. De betrokkenheid op mensen, daar moeten we voor kiezen. Uit schrik voor het onmachtsgevoel – ook wij zijn beperkt door tijd en plaats – doen we vaak niets. Maar worden we niet net dan leerling van Jezus, als we ook die onmacht voor lief nemen en toch maar doen wat we kunnen, en ondertussen met ons ‘en-thous-iasme’ (= in G-d zijn) anderen aansteken hetzelfde te doen?!