Vakantietijd, zon(?)tijd ...
Vakantietijd, zon(?)tijd, tijd om te genieten, om rust te nemen … kortom een zorgeloze tijd, maar kan dat wel, zorgeloos zijn terwijl de hele wereld in brand staat? Zou het niet verstandiger zijn vanuit onze bezorgdheid om mens en wereld acties op touw te zetten, klimaatmarsen te organiseren, te bidden, mensen bewust te maken van de consequenties van hun gedrag, een kerk te vormen die een meerwaarde kan betekenen in onze maatschappij … ? Hebben we wel de tijd om vakantie te nemen? Er moet nog zoveel!
Het was onder andere deze onrust die in mij speelde toen ik de voorbije week wandelend doorheen Nederland trok. Onderweg werd ik geconfronteerd met veel, héél veel waterlelies en telkens weer brachten zij mij bij Mt. 6: ‘Maak je in geen ding bezorgd. Kijk naar de lelies in het veld, kijk hoe ze groeien, ze maaien en zaaien niet en toch zorgt God voor hen.’ Kan dat wel? Gewoon leven en handelen uit vertrouwen, terwijl het daarbuiten zo hard stormt? De waterlelies gaven mij alvast een begin van antwoord.
Het valt je waarschijnlijk niet op, het is ook zo gewoon en vanzelfsprekend, maar alle waterlelies die je tegenkomt zwijgen. Eender hoe hun omgeving is, of het rondom stil is of stormt, of hun leefomgeving een en al vervuilde boel is of chaos. Of de zon schijnt, of het regent, of de maaimachine nadert tot op drie centimeter – de lelie zwijgt. In tegenstelling tot wij mensen, die bij de minste, confronterende uitspraak in verdediging gaan. Bij elke dreigende gebeurtenis maken we ons druk, beginnen te piekeren en te discussiëren over de vraag: ‘Wat moeten we doen?’ De lelie niet. Zij zegt – al zwijgend – eigenlijk is er niets te doen. Laat het los. Stop met al dat ego-gedoe. Laat die grootdoenerij gewoon los. Denk niet dat je zo groot of machtig bent dat je de wereld op je eentje zou kunnen redden. ’t Enige dat je kunt doen, is vertrouwen. Vertrouw, want er is een kracht die alles ten goede keert. Kijk en zie naar de natuur rondom je, dat is alvast het levende bewijs. Er is in alles en allen een ingeschapen kracht aanwezig. Ze is er in elke bloem, in elke boom, in elke mens, in de gehele wereld. Dus zwijg en luister naar die kracht.
Daarnaast hebben die lelies zich ook nog laten kennen als bloemen die gehoorzaam leven in het hier en nu. Ze leven heel dicht bij zichzelf, vallen er als het ware helemaal mee samen. Ze zijn één, geheel en al zichzelf. Ze maken zich niet druk over dingen waar ze niet aan kunnen. Niet over de dag van morgen, noch over hun bloemblaadjes, of over een bruin randje. Ze liggen niet wakker van ’t feit of ze goed genoeg zijn zoals ze zijn. Ze blijven (net als al hun soortgenoten) onverstoorbaar doen wat zij te doen hebben: bloeien, op de plek waar ze wortel schoten. Boven op een donkere, modderige ondergrond, bloeien zij zoals alleen zij dat kunnen. Ook als er rondom hen geen enkele reden voor blijkt te zijn. Misschien is de plek waar ze terecht kwamen, voor sommigen daarbij ook nog eens heel ongelukkig, toch gaan ze daar niet ‘vertwijfeld’ ongelukkig over doen. Ze ontluiken gewoon, in al hun schoonheid. En ze laten elke passant (als die alert is tenminste) meegenieten. Onbewust zorgen ze voor bewonderende blikken en hier en daar een stralende glimlach. De lelies leven en schitteren, niet omdat hun problemen van morgen zijn opgelost, maar omdat ze weten – erop vertrouwen – dat ze vandaag krijgen wat ze nodig hebben om te kunnen zijn. Ze zijn gewoon totaal bij zichzelf tegenwoordig, één. Ze leven in het hier en nu en stralen, gewoon omdat ze vandaag zijn wie ze zijn, niet meer maar ook niet minder.
Hoe leven-gevend kan het zijn om vrij te worden van alle onrust en bezorgdheid in mij. Het is slechts daar, in die vrijheid dat ik vanuit liefde en vertrouwen kan leven en misschien hier en daar een kleine invloed kan hebben op wat er gebeurt om me heen. Het zou de wereld alvast kunnen helpen als we met z’n allen van deze vakantietijd een oefentijd zouden willen maken om te leren zwijgen en vertrouwen. En dan al zwijgend in alle schoonheid mogen ontluiken, wetende dat angst en onrust niet hoeven. We mogen immers leven vanuit het vertrouwen dat er in elk van ons en in de wereld een kracht aanwezig is die alles, maar dan ook alles ten goede zal doen keren. Als het lukt om zo te leven vanuit die innerlijke rust, dan kunnen we op onze beurt iets uitstralen van een existentieel vertrouwen in een radicaal nieuwe wereld die is en komt.
Geniet van de vakantie(oefen)tijd!