Zoek
Zoektip
Zoektip:
tik vb. Mt. 1,21-12
tik een specifieke zoekterm in (vb. engel)
Lc.1,5-25 (19/12/2024)
5 Het gebeurde in de dagen van koning Herodes van Judea.
Er was een zekere priester, genaamd Zacharias [de Heer gedenkt],
uit de priesterafdeling van Abia.
Zijn vrouw was een afstammeling van Aäron,
haar naam was Elisabet [de Heer is mijn eed].
6 Beide waren integer in Gods ogen.
[integer = ‘rechtvaardig’, niet enkel als sociaal of juridisch begrip,
maar als een allesomvattende levenswijze, nl. een volledige gerichtheid op God]
Hun levenswandel liep onberispelijk
langs alle geboden en richtingwijzers van de Heer.
7 Ze hadden geen kinderen,
want Elisabet was onvruchtbaar
en beiden waren al op leeftijd.
8 Nu gebeurde het dat zijn afdeling aan de beurt was
om de tempeldienst te vervullen
9 en Zacharias werd aangewezen
– naar hun gewoonte van uitverkiezing –
om het wierookoffer te brengen
en binnen te gaan in het heiligdom van de Heer.
10 Op het uur van het wierookoffer
was de menigte van het volk buiten [op het tempelplein] aan het bidden.
11 Er verscheen hem een boodschapper [engel] van de Heer,
staande aan de rechterkant van het wierookaltaar.
12 Toen hij dit zag, raakte Zacharias erg ontzet
en angst overviel hem.
13 De boodschapper zei nu tegen hem:
“Wees niet bang, Zacharias,
want je persoonlijk smeekgebed is verhoord:
je vrouw Elisabet zal je een zoon baren
en je zult hem noemen: Johannes [God is genadig].
14 Vreugde en uitbundige blijdschap zal hij voor je zijn
en velen zullen zich over zijn geboorte verheugen.
15 Want hij zal groot zijn in Gods ogen.
Wijn of sterke drank zal hij niet drinken [Num.6,3]
en hij zal met heilige geest vervuld worden
van de moederschoot af.
16 Hij zal vele Israëlieten toekeren
naar de Heer hun God.
17 En hij zal voor hem uit gaan
in de geest en de dynamiek van Elia,
om harten van vaders te keren tot harten van kinderen,
om dwalenden te keren tot integeren,
om voor de Heer te bereiden een toegerust volk.”
18 Zacharias vroeg aan de boodschapper:
“Waaraan zal ik dit weten,
want ik ben oud en ook mijn vrouw is al op leeftijd?”
19 De boodschapper antwoordde hem:
“Ik ben Gabriël [man Gods],
die staat voor het aangezicht van God,
en ik ben uitgezonden om je te spreken
en je dit bevrijdende nieuws te brengen.
20 Kijk! Je zult zwijgen,
niet bij machte te spreken,
tot op de dag dat dit alles zal gebeuren,
omdat je niet op mijn woorden vertrouwde,
die nochtans op hun tijd vervuld zullen worden.”
21 Het volk nu was aan het wachten op Zacharias
en ze verwonderden zich
dat hij zo lang in het heiligdom bleef.
22 Toen hij naar buiten kwam,
kon hij niet spreken tegen hen.
Ze begrepen dat hij in het heiligdom
een visioen had gezien.
Hij deed gebaren tegen hen, maar bleef stom.
23 Toen de dagen van zijn tempeldienst vervuld waren,
ging hij terug naar huis.
24 Na deze dagen werd zijn vrouw Elisabet zwanger.
Ze hield zich vijf maanden verborgen
en toen zei ze:
25 ”Zo heeft de Heer aan mij gedaan!
Hij heeft omgezien naar mij
en mijn smaad onder de mensen weggenomen!”
De voorbereidingen zitten in de laatste rechte lijn. G-d is op zoek naar een plaats waar hij onder de mensen geboren kan worden. Hij wil heel graag onder hen komen wonen – meer nog: ín hen wonen. Maar wie wil hem ontvangen?
Wie wil hem die plaats bereiden? Wie wil meewerken om hem uiteindelijk méns te laten worden?
Zou het zijn in dat al wat ouder koppel, dat samen heel hun leven heeft gericht ‘naar de geboden en richting-wijzers van de Heer’ – wat ongetwijfeld níet betekent dat heel hun leven over rozen is gegaan? Integendeel, hun kinderloosheid zal hen een diepe pijn hebben berokkend, maar blijkbaar zijn er ze niet door verbitterd geraakt. Ook apathisch zijn er ook niet door geworden. Van Zacharias horen we zelfs uitdrukkelijk dat hij is blijven bidden om een antwoord op hun kinderloosheid. En ondertussen – dus misschien wel vijftig jaar lang – zijn ze integer hun weg blijven gaan.
Dáár – moet G-d hebben gedacht – dáár, bij zo’n mensen, groeit er ruimte voor iets heel nieuws, iets ‘ongehoords’, iets ‘goddelijks’. Dáár kan ik een begin maken – en Ik zal het doen in menselijk herkenbare vormen, maar het zal G-ddelijk zijn …
En als G-d dat tóen deed, waarom zou hij dat vandaag niet meer doen?
Lc.2,22-40 (2/02/2025)
22 Toen de dagen van hun reiniging vervuld waren
[40 dagen na de geboorte],
brachten zij hem naar Jeruzalem
– volgens de wet van Mozes [Lev.12,1-8] –
om hem voor te stellen aan de Heer.
23 – Zoals geschreven staat in de wet van de Heer [Ex.13,2-15]:
Al het eerstgeborene van het mannelijk geslacht
aan de Heer worden toegewijd. –
24 en om – volgens de wet van de Heer –
de offerande te brengen:
een koppel tortels of twee jonge duiven.
[= zoals voor armen was bepaald]
25 Kijk!
In Jeruzalem woonde iemand die Simeon heette.
Hij was een rechtvaardige en een toegewijd gelovige man
die uitzag naar de vervulling voor Israël [de messias]
en de heilige Geest was met hem.
26 Het was hem door de heilige Geest geopenbaard
dat hij niet zou sterven
voor hij de gezalfde[christos/messiah] van de Heer
zou hebben gezien.
27 In die geest kwam hij naar de tempel
en toen zijn ouders de boreling Jezus binnenbrachten
om de gewoonten van de wet aan hem te voltrekken,
28 ontving ook hij het in zijn armen.
Hij loofde God en zei:
29 “Nu maak jij je dienaar vrij, in vrede, meester
– volgens jouw woord.
30 Want mijn ogen hebben jouw bevrijding [soteria] gezien
31 die jij bereid hebt voor alle volken:
32 een licht, tot verlichting van de volken
en tot heerlijkheid van jouw volk Israël.”
33 Zijn vader en moeder stonden verwonderd
over wat er van hem werd gezegd.
34 Simeon zegende hen
en zei tegen Maria:
“Kijk! Deze ligt hier
tot val en opstanding van velen
en tot teken dat weersproken wordt,
35 zodat de innerlijke overwegingen van velen
aan het licht zullen komen.
– En ook je eigen ziel
zal door een zwaard worden doorboord.”
36 Er was ook een profetes: Hanna,
dochter van Fanuël, van de stam van Aser.
Ze was hoogbejaard:
na haar meisjesjaren had ze zeven jaar met haar man geleefd.
37 Nu was ze een weduwe van ongeveer vierentachtig jaar.
Nooit ging ze weg van de tempel
en ze diende de Heer nacht en dacht
met vasten en gebed.
38 Juist op dat moment kwam zij er bij staan.
Antwoordend, loofde zij God
en sprak over hem
tot al wie uitzag naar de verlossing van Jeruzalem.
39 Toen ze alles volgens de wet van de Heer hadden volbracht,
keerden ze terug naar Galilea,
naar hun stad, Nazaret.
40 Het kindje groeide op en werd gesterkt,
het werd vervuld van wijsheid
en de genade van God was met hem.
Wat een mooi gebaar! En blijkbaar zó diepmenselijk dat het … Goddelijk wordt! Hoe jonge ouders hun pasgeboren kindje “aan de Heer komen voorstellen”.
Dat heeft ook iets eigenaardigs, alsof G-d dit kind nog niet kent – terwijl de dankbaarheid van de ouders net uitdrukt dat ze het uit zijn handen hebben ontvangen! Het is een diepgewortelde intuïtie van mensen dat kinderen, voor ze geboren worden, ‘ergens bij G-d verblijven’, en uit zijn goedheid en liefde aan mensen geschonken worden. Hij ként ze dus wel degelijk, maar nog niet in hun actuele menselijke gestalte! En die “komen ze voorstellen aan de Heer”.
Dankbaarheid is een enorm krachtig werkende levenshouding. Ook al – of net omdat! – erkennen wij daarmee dat we níet alles zelf kunnen, dankbaarheid
wekt krachten op die naar ons toekomen om ons geschonken te worden en te zegenen. Jezus, omdat hij opgenomen werd in dit God-menselijk gebeuren, mocht het ervaren. Wijzelf, ook opgenomen in dat God-menselijk gebeuren, mogen het ook ervaren. Laat het ons onze kinderen niet onthouden …
Lc.5,1-11 (9/02/2025)
1 Op een keer drong de menigte rondom hem
om het woord van God te horen.
Hij was toen bij het meer van Gennesaret [= meer van Galilea].
2 Hij zag twee boten aan de oever liggen.
De vissers waren eruit gestapt
en spoelden hun netten.
3 Hij stapte in één van de boten
– het was die van Simon –
en vroeg hem een eindje van het land af te varen.
Hij ging zitten en onderrichtte de menigte vanuit de boot.
4 Toen hij ophield te spreken, zei hij tegen Simon:
“Vaar naar het diepe
en gooi daar jullie netten uit om iets te vangen.”
5 Simon antwoordde hem:
“Meester, de hele nacht door hebben wij gezwoegd
en hebben niets gevangen,
maar op jouw woord zal ik het net uitwerpen.”
6 Ze deden dit en vingen zo’n massa vissen
dat hun netten ervan dreigden te scheuren.
7 Ze wenkten hun maats in de andere boot
om de vangst mee op te trekken.
Die kwamen en vulden beide boten tot zinkens toe.
8 Toen hij dit zag,
viel Simon Petrus bij Jezus’ knieën neer en zei:
“Ga weg van mij, Heer, want ik ben een zondig man!”
9 Want verbazing beving hem
en al de mannen die bij hem waren,
over de visvangst die ze hadden samengebracht.
10 Zo ook Jakobus en Johannes, de zonen van zebedeus,
de metgezellen van Simon.
En Jezus zei tegen Simon: “Wees niet bang!
Vanaf nu zul je mensen vangen en het leven schenken.”
11 Ze brachten de boten aan land,
verlieten alles en volgden hem.
Prachtig toch wat hier aan de vissers gebeurt. Niets vermoedend zijn ze bezig met hun werk. Jezus ziet hén en spreekt hén aan. Zij gaan in op zijn vraag. Ze vertrouwen zich aan hem toe en doen waartoe hij hen uitnodigt. Het moet aan- en ingrijpend geweest zijn. Daar, in het diepe, is iets gegroeid, een gevoel van vertrouwen, van diepe verbondenheid, en zo’n goddelijke ontmoeting blijft niet zonder gevolgen:
Vooreerst wil de ervaring met anderen gedeeld worden en hen erbij betrekken. “Zij wenkten hun maats in de andere boot, om de vangst mee op te trekken." Als de ander ervoor open staat, zal het enthousiasme stromen – “De beide boten vulden zich."
Een tweede gevolg is er een van schroom en heilige verbijstering. Er is een gevoel van dankbaarheid, maar ook kleinheid. "Ga weg van mij, Heer, want ik ben een zondig man!" Met heel zijn wezen voelt Petrus dat dit niet zijn eigen verdienste is maar dat het aan hem gebeurt, het wordt hem gegund. En dan past alleen grote bescheidenheid en heilige schroom.
Zo ging het met Simon-Petrus en zijn metgezellen ... Zo gaat het ook met ons, als wij durven ingaan op zijn vraag.
Lc.9,22-25 (6/03/2025)
22 “Eerst zal de mensenzoon veel moeten lijden
en door de oudsten, hogepriesters en schriftgeleerden
verworpen en gedood moeten worden
en op de derde dag opgewekt zijn.”
23 En tegen allen zei hij:
“Als iemand van zin is achter mij aan te komen,
moet hij volstrekt neen zeggen tegen zichzelf,
elke dag zijn kruis opnemen
[symbool van de ter dood veroordeelde]
en mij volgen.
24 Want wie zijn leven wil redden,
zal het verliezen,
maar wie zijn leven verliest omwille van mij,
zal het redden.
25 Wat baat het iemand heel de wereld te winnen
als hij zichzelf verlies of schaadt?”
Jezus belooft ons geen gemakkelijke tijd als volgeling! Hij zégt het én hij doet het ons zelf voor. Wie de weg van de verregaande gegeven Liefde gaat, zal daar geen maatschappelijk applaus voor krijgen, integendeel! Dat was in Jezus’ tijd zo; dat is in onze tijd niet anders.
Uit ‘applaus’ zullen wij onze steun dus niet moeten halen. Waaruit dan wel? Natuurlijk uit Jezus’ voorbeeld. Maar het is meer dan zomaar een voorbeeld. Het is het daad-werkelijke bewijs dat G-d óns liefheeft en dat hij dus voor ons zover wil gaan! Déze ontvangen Liefde is voor ons de stevigste ‘motor’ om zelf ook die weg van gegeven Liefde te durven opgaan.
En dan is er natuurlijk nog de belofte van Jezus dat wie deze weg van ‘zijn leven verliezen’ opgaat, het eigenlijk zal winnen. Ook dat heeft hij ons in zijn Verrijzenis bewezen. Verrijzenis is die belofte van ‘vol leven’ over de totaliteit van ons menselijk leven, onze fysieke dood incluis, maar dus ook over elke ‘morzel’ ervan: elke kleine daad van gegeven leven, zal bewijzen Léven in zich te dragen!
Lc.19,28-40 (13/04/2025)
28 Hierna trok hij verder naar Jeruzalem.
29 En het gebeurde, toen hij Betfage en Betanië naderde,
bij de berg die ‘van olijven’ genoemd wordt,
dat hij twee van zijn leerlingen uitzond.
30 Hij zei: “Ga naar het dorp hier voor ons.
Als je er binnengegaan bent,
zul je een vastgebonden veulen vinden
waarop nog niemand heeft gezeten.
Maak het los en breng het.
31 En als iemand jullie vraagt:
“Waarom maken jullie het los?”,
moet je zeggen: “Omdat de heer het nodig heeft.”
32 Die uitgezonden waren gingen nu weg
en vonden het zoals hij hun gezegd had.
33 Toen ze het veulen losmaakten,
vroegen de heren ervan aan hen:
“Wat maken jullie dat veulen los?”
34 Ze zeiden nu: “De heer heeft het nodig.”
35 En zij voerden het tot bij Jezus.
Zij wierpen hun mantel over het veulen
en hielpen Jezus erop zitten. [Zach.9,9]
36 Terwijl hij verder trok,
spreidden zij hun mantels over de weg.
37 Toen hij bijna beneden de berg van olijven was,
begon de menigte leerlingen
met luide stem verheugd God te prijzen
om alle machtige daden die zij hadden gezien.
38 En ze riepen:
“Gezegend de komende – de koning – in de naam van de heer.
Vrede in de hemel, en grootsheid in den hoge!”
39 Enige farizeeën uit de menigte zeiden hem:
“Meester, wijs je leerlingen terecht!”
40 Maar hij antwoordde hen:
“Ik zeg jullie: als zij zwijgen,
zullen de stenen schreeuwen.”
Vandaag roep ik heel enthousiast “Hosanna”. Nog geen half uur later schreeuw ik, samen met alle anderen, Jou aan het kruis. Hoe kan ik Jou zo volgen? Twijfel achtervolgt mij!
Het wordt me duidelijk dat jouw intocht niets te maken heeft met overwinning, met macht of aanzien, ook al had ik dat wel graag gewild. Dan kon ik meegenieten van jouw koninkrijk.
Maar Jij gaat Jeruzalem binnen op een ezel. Dat is jouw troon.
En ik? Hoe kan ik Jou zo volgen? Ik dacht aan een ander soort koning, aan een koninkrijk vol macht en glorie!
Maar ik merk dat zowel in de Hof van Olijven als voor het Sanhedrin jouw antwoord op een schreeuwende menigte vol afgunst, afwijzing en moordlust, telkens weer die stille liefdevolle overgave is.
En ik? Ik zou met alles wat ik in me heb terugvechten om te overleven, om mijn gelijk te krijgen. Hoe kan ik Jou zo volgen? Jubelend en juichend sta ik aan de kant mooie woorden te roepen, maar wat is daarvan te zien in mijn leven?
Ik wil je zo graag volgen, maar zal je wellicht net als Petrus veeleer verloochenen en toch … Neem me mee en wijs me de weg … de weg van zachtmoedigheid zodat ook ik de last van jouw kruis kan dragen, het leed van mijn medemensen.
Lc.1,39-56 (31/05/2025)
39 Kort daarop reisde Maria met haast
naar het bergland, naar een stad in Judea.
40 Ze ging het huis van Zacharias binnen
en begroette Elisabet.
41 Toen Elisabet de begroeting van Maria hoorde,
sprong het kind in haar schoot op
en Elisabet werd vervuld van heilige geest.
42 Ze riep uit:
“Gezegend ben jij onder de vrouwen
en gezegend de vrucht van jouw schoot!
43 Vanwaar valt mij dit toe
dat de moeder van mijn Heer naar mij toe komt?
44 Kijk! Zodra de klank van je begroeting in mijn oor kwam,
sprong het kind in mijn schoot op van uitbundige blijdschap.
45 Gezegend wie vertrouwde,
want wat haar vanwege de heer is gezegd
zal vervulling vinden.”
46 En Maria zong het uit:
“Mijn ziel maak groot de Heer,
47 uitbundig blij is mijn geest om God, mijn bevrijder,
48 want hij heeft omgezien
naar de kleinheid van zijn dienares.
Kijk! Vanaf nu zullen alle generaties mij gezegend noemen.
49 Want hij die geestkrachtig is,
deed grote dingen aan mij.
Heilig is zijn Naam!
50 Zijn barmhartigheid duurt over alle generaties
voor wie hem vreest.
51 Hij toont machtige daden
en slaat hoogmoedigen van hart uiteen;
52 machthebbers haalt hij neer van hun troon
en kleinen maakt hij groot;
53 hongerigen vervult hij met goede gaven
en rijken stuurt hij weg met lege handen.
54 Hij trekt zich Israël, zijn dienaar, aan,
her-innerend zijn tederheid
55 – zoals hij het gezegd had tegen onze vaders –
voor Abraham en voor alle generaties, tot in eeuwigheid.”
56 Maria bleef ongeveer drie maanden bij haar
en keerde dan naar huis terug.
Twee zwangere vrouwen ontmoeten elkaar. Van leven gesproken! Dat lijkt vanzelfsprekend, maar is dat wel zo?
Maria, naar onze normen een nog erg jong meisje, staat nog maar aan het prille begin van dat leven, onwetend over wat haar allemaal te wachten staat. Ongetwijfeld zullen duizenden vragen haar bestormd hebben en zal er ook – al of niet verborgen – angst geweest zijn, minstens veel onzekerheid.
Elisabeth, naar de normen van toen een oude vrouw, staat bijna aan het eind van haar leven, al teveel wetend wat dat leven allemaal kan brengen. Ongetwijfeld zullen duizenden vragen haar bestormd hebben …
Maar zij zoeken elkaar op. Dat is een belangrijke vaststelling! Ze zoeken elkaar op, om hun vreugde te delen en ongetwijfeld ook hun vragen en angsten, en ín die ontmoeting bevestigen ze elkaar in de Lévenskracht die aan hen geschonken is!
De ‘toepassing’ van dit gebeuren gaat véél verder dan alleen voor zwangere vrouwen! Zou vandaag jong en oud elkaar opzoeken en Goddelijke Lévenskracht in elkaar ontdekken en bevestigen?