Lc.21,20-28 (27/11/2025)

²⁰    “Wanneer jullie zien
       dat Jeruzalem door legerkampen omsingeld wordt,
       weet dan dat haar verwoesting nabij is.
²¹    Laat dan wie in Judea is,
       vluchten naar de bergen,
       wie in de stad is,
       naar buiten vluchten,
       en wie in de velden is,
       niet de stad binnengaan.
²²    Want dit zijn dagen van voltrekking van het vonnis,
       tot vervulling van wat geschreven is.
²³    Wee de zwangeren en zogenden in die dagen,
       want er zal grote nood zijn in het land
       en woede over dit volk.
²⁴    Ze zullen gedood worden door het zwaard,
       gevangen weggevoerd naar alle volken
       en Jeruzalem zal door de volken vertrapt worden,
       tot hun tijd vervuld is.”
²⁵    Er zullen tekenen zijn aan zon, maan en sterren,
       op het land benauwdheid en radeloosheid bij de volken
       en geraas van zeeën en golven. [Ps.65,8]
²⁶    Angst zal de mensen de adem benemen
       om wat ze denken dat wereld zal overkomen,
       want de krachten van het universum worden aan het wankelen gebracht.
²⁷    En dan zullen ze de mensenzoon zien komen op een wolk,
       met stuwkracht en grote heerlijkheid.
²⁸    Als deze dingen nu beginnen te gebeuren,
       richt je op en hef je hoofden omhoog,
       want jullie vrijmaking is nabij!”

Jezus zelf leefde in een relatief vreedzame periode in zijn land en zijn tijd. Aan het begin van zijn leven lezen we nog wat sporen van de strubbelingen tussen de Joden en de Romeinen – de kindermoord en de vlucht naar Egypte verwijst daarnaar –, maar in zijn volwassen leven waren er geen zware onlusten.
Maar aangezien “hij de mensen kende” (Joh.2,25) wist hij ook dat die vrede geen lang leven beschoren was. En inderdaad: de generatie na hem moest het al weer meemaken dat de tempel met de grond gelijk gemaakt werd en de Joden verdreven.
Oorlog – vrede – oorlog – vrede … Aangezien de mensen duidelijk érg hardleers zijn, gaat het zomaar door.
Maar het gaat dus wel degelijk door! Dat is waar Jezus ons in deze ‘eindtijdteksten’ wil op wijzen: Ja, die schrikwekkende dingen zullen gebeuren, en ja er zal “benauwdheid en radeloosheid” zijn, en ja er “zullen er gedood worden”, … maar dat is niet ‘het einde’.
‘Het einde’, het mooiste waar het kan en zal op uitdraaien als we de moed hebben door die angsten heen te blijven vertrouwen, is G-ds nooit aflatende liefde voor ons! ‘Het einde’ is G-ds redding, die er ís, zodra wij angst overwinnen en die redding toelaten …

Lc.21,29-33 29 (28/11/2025)

²⁹      Nu vertelde hij hen [zijn leerlingen] een gelijkenis:
       “Kijk naar de vijgenboom ,
       en alle bomen.
³⁰     Wanneer jullie zien dat zij beginnen te ontspruiten,
       weet je uit jezelf dat de zomer dichtbij is.
³¹     Zo moeten jullie ook, wanneer je deze dingen ziet gebeuren,
       weten dat het koninkrijk van God dichtbij is.
³²     Jazeker, ik zeg jullie:
       Deze generatie zal niet voorbijgaan totdat al deze dingen gebeuren.
³³     Hemel en aarde zullen voorbijgaan,
       maar mijn woorden gaan nooit voorbij.” 

Kijken wij naar de bomen? Is het niet veeleer zo dat wij het echte contact met de natuur nogal verloren zijn? Als het al niet is om haar uit te buiten, komen wij misschien wel nog in de natuur om ‘ervan te genieten’, maar begríjpen wij de natuur? Hebben we er ‘voeling’ mee – want begrijpen, en al zeker de natuur, gaat ‘natuurlijk’ niet alleen met ons verstand!? Nochtans kan de natuur ons veel leren. Volgens Jezus – en ontelbaren voor en na hem – kunnen wij uit de natuur ook ‘de tekenen van de tijd’ leren begrijpen. Maar onderscheidingsvermogen, (in)zien wat er met onze wereld en onze tijd gaande is, daar is onze ‘hoogontwikkelde’ cultuur niet bijster goed in. Misschien moeten wij weer één-voudig-er worden, meer gaan (in)zien dat wij deel van die natuur zijn en niet erboven tronen, dieper gaan voelen welke scheppingskracht er doorheen stroomt en hoe die op wonderlijke wijze steeds het leven re-genereert – ook het onze dus! Dan zullen wij Zíen en Léven …

Lc.5,27-32 (8/03/2025)

²⁷    Hierna ging hij weg
       en zag een tollenaar, Levi genaamd, zitten bij het tolhuis.
       Hij zei tegen hem:
       “Volg mij.”
²⁸    Hij stond op,
       liet alles achter
       en volgde hem.
²⁹    Levi liet voor hem in zijn huis een groot feestmaal bereiden
       en een groot aantal tollenaars en anderen
       lagen mee met hem aan tafel.
³⁰    De farizeeën en hun schriftgeleerden
       zeiden morrend tegen Jezus’ leerlingen:
       “Waarom eten en drinken jullie met tollenaars en zondaars?”
³¹    Jezus antwoordde hun:
       “Niet de gezonden hebben een dokter nodig, maar de zieken.
³²    Niet om rechtvaardigen te roepen, ben ik gekomen, maar zondaars.”

Waarom horen we dit stukje Evangelie aan het begin van de Vasten? Ik denk dat het is om ons te bemoedigen! Het is nog niet verloren met ons! Als zelfs Levi, de tollenaar, de ‘collaborateur’ in de ogen van veel Joden, geroepen wordt om Jezus te volgen, dan is er voor mij nog hoop … En als daar kritiek op komt, noemt Jezus het nog zeer uitdrukkelijk – en hij zal het verder in zijn optreden ook heel daad-werkelijk maken: “Ik ben gekomen om zondaars te roepen …”
Er is dus nog hoop voor mij! De Vastentijd is een uitgelezen tijd om mij éindelijk te laten roepen …

Lc.21,1-4 (24/11/2025)

¹      Jezus keek op
       [zittend in de voorhof van de tempel met zijn leerlingen]
       en zag de rijken hun gaven in de offerschaal werpen.
²      Maar hij zag ook een arme weduwe
       die er twee kopermuntjes in wierp.
³      En hij zei:
       “Naar waarheid, ik zeg jullie:
       Die arme weduwe heeft het meest van allen erin geworpen,
⁴      want zij wierpen iets uit hun overvloed bij de gaven,
       maar deze vrouw,
       vanuit haar tekort,
       wierp alles wat ze had erin:
       haar leven!”

Leven vanuit je tekort… dát is wat de weduwe doet: zij geeft wat ze heeft.
Zou ík ‘alles wat ik heb’, ook als ik denk dat dat maar weinig is, aan G-d willen schenken?
Ook de rijken geven hun giften; daar maakt Jezus geen opmerking over. Wat Hij wél opmerkt, is dat de weduwe geeft vanuit haar tekort en de rijken vanuit hun overvloed. Als er wat geld over is, dan… Als er wat tijd over is, dan… Als het niet alle vrijheid opeist, dan… Dan mag G-d vanop de zijlijn meespelen.
Hoe komt het dat G-d steeds weer op de tweede (of laatste?) plaats belandt wanneer het leven comfortabel wordt? Aandacht voor de kwetsbare (voor G-d?) vinden we best oké — tenminste, zolang er ‘over’ is en we niet al te veel hoeven in te leveren.
Maar of je nu rijk of arm bent, de vraag is ‘simpel’ — maar wél erg verstrekkend:
Durf ik leven vanuit mijn tekort, vanuit het besef dat ik mijn leven niet kan maken, maar alleen kan ontvangen? En om te kunnen ontvangen, zullen mijn handen leeg moeten zijn. Durf ik dat leven dan in G-ds handen te leggen?

Lc.21,34-36 (29/11/2025)

³⁴    “Neem jezelf in acht!,
       dat je hart niet wordt bezwaard
       door brasserij en dronkenschap
       en door zorgen om je levensonderhoud,
       en dat die dag niet plots voor je komt te staan
³⁵    als een klapnet.
       Hij zal komen over allen op heel de wereld.
³⁶    Waak dan, op elk moment, en bid
       dat je standvastig mag zijn,
       deze dingen, die op het punt staan te gebeuren, zou ontvluchten
       en mogen standhouden voor de mensenzoon.”

Als er één woord is dat op het einde van dit (liturgische) jaar klinkt – en nodig is –, dan is het blijkbaar: standvastigheid. Over de immense intergalactische ontwikkelingen wist men toen nog niets af, over veranderingen waar de natuur aan onderhevig is des te meer. Ook het wel en wee van volkeren werd in verhalen overgeleverd, en het wisselend getij in elk mensenleven … tja, dat ondervindt elke mens!
Bestaat er dan wel iets zoals ‘standvastigheid’? De mens met zijn nietige leventje in dat immense geheel is toch veel te klein om al die variaties de baas te kunnen?
Standvastigheid, zegt Jezus, is niet iets wat de mens uit zichzelf kan. Standvastigheid is inderdaad iets wat ‘groter is dan elke individuele mens’. Standvastigheid is meer iets wat je krijgt, dan wat je hebt.
Maar daarvoor is dan het tweede sleutelwoord nodig: bid! In het bidden erkennen we onze kleinheid en eigen wisselvalligheid, maar verbinden we ons met die ‘immens’ grotere Lévenskracht. Dáár – en alleen daar – zullen we standvastigheid vinden …

Lc.5,1-11 (7/09/2023)

¹      Op een keer drong de menigte rondom hem
       om het woord van God te horen.
       Hij was toen bij het meer van Gennesaret [= meer van Galilea].
²      Hij zag twee boten aan de oever liggen.
       De vissers waren eruit gestapt
       en spoelden hun netten.
³      Hij stapte in één van de boten
       – het was die van Simon –
       en vroeg hem een eindje van het land af te varen.
       Hij ging zitten en onderrichtte de menigte vanuit de boot.
⁴      Toen hij ophield te spreken, zei hij tegen Simon:
       “Vaar naar het diepe
       en gooi daar jullie netten uit om iets te vangen.”
⁵      Simon antwoordde hem:
       “Meester, de hele nacht door hebben wij gezwoegd
       en hebben niets gevangen,
       maar op jouw woord zal ik het net uitwerpen.”
⁶        Ze deden dit en vingen zo’n massa vissen
       dat hun netten ervan dreigden te scheuren.
⁷      Ze wenkten hun maats in de andere boot
       om de vangst mee op te trekken.
       Die kwamen en vulden beide boten tot zinkens toe.
⁸      Toen hij dit zag,
       viel Simon Petrus bij Jezus’ knieën neer en zei:
       “Ga weg van mij, Heer, want ik ben een zondig man!”
⁹      Want verbazing beving hem
       en al de mannen die bij hem waren,
       over de visvangst die ze hadden samengebracht.
¹⁰    Zo ook Jakobus en Johannes, de zonen van zebedeus,
       de metgezellen van Simon.
       En Jezus zei tegen Simon: “Wees niet bang!
       Vanaf nu zul je mensen vangen en het leven schenken.”
¹¹    Ze brachten de boten aan land,
       verlieten alles en volgden hem.

Jezus was een begenadigd spreker en voelde haarfijn aan wat er leefde bij zijn toehoorders. Ze hebben honger naar G-ds woord. Ze zijn geïnteresseerd in wat hij te vertellen heeft. En zoals een goede leraar betaamt, weet hij dat een verhaal maar concreet en voedend wordt als het herkenbaar is, dus neemt hij hen mee in zijn verhaal. Hij maakt hen tot medespelers. Zo mogen ze aan den lijve ervaren wat het wil zeggen: ‘gehoor geven aan Jezus’ woord’. De vissers blijven vissen (er verandert niets aan hun werksituatie), maar ze worden uitgenodigd hun doen en laten te laten leiden door G-ds woord en dat is verrassend anders dan ze gewoon zijn.
Jezus zet zijn toehoorders aan om – elk op zijn eigen manier, in hun dagelijks bezig zijn – zijn woorden waar te maken. Als goeie pedagoog ziet hij hun kracht (vissen, dat kunnen ze), geeft hen vertrouwen (wees niet bevreesd) en geeft hen de kracht om zelf aan de slag te gaan, mensen op te vissen en leven te geven, net zoals hij het hen heeft voorgedaan.