Lc.23,35-43 (23/11/2025)

       [Jezus hing aan het kruis.]
³⁵    Het volk stond daar en keek;
       ook de leiders, die hem beschimpten:
       “Anderen heeft hij bevrijd,
       dat hij nu maar zichzelf bevrijd
       als hij de Gezalfde [Christos/Messiah] is, de uitverkorene van God!”
³⁶    Nu begonnen ook de soldaten hem te bespotten.
       Ze kwamen bij hem staan en gaven hem azijn. [Ps.69,22]
³⁷    Ze zeiden:
       “Als jij de koning van de Joden bent,
       bevrijd dan jezelf!”
³⁸    Er was ook een opschrift boven hem geplaatst,
       in het Grieks, het Latijn en het Hebreeuws:
       ‘Dit is de koning van de Joden.’
       [in het Latijn: Iesus Nazareus Rex Iudaiorum, vandaar I.N.R.I.]
³⁹    Ook een van de gekruisigde misdadigers lasterde hem:
       “Ben jij niet de Gezalfde [Christos/Messiah]?
       Bevrijd dan jezelf en ons!”
⁴⁰    Maar de ander wees hem terecht:
       “Vrees zelfs jij God niet,
       nu je hetzelfde vonnis ondergaat?
⁴¹    En voor ons is het rechtvaardig:
       Wij ontvangen terug
       naar waarde van wat wij hebben gedaan.
       Maar hij heeft niets misplaatst gedaan.”
⁴²    En tegen Jezus zei hij:
       “Her-inner mij, Heer, wanneer je in jouw koninkrijk komt.”
⁴³    En Jezus antwoordde hem:
       “Amen, ik zeg je:
       Vandaag nog zul je met mij in het paradijs zijn.”

Het is vandaag de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Volgende week begint – met de advent – een nieuw kerkelijk jaar. Vandaag vieren we ook het feest van Christus Koning, met daarbij de vraag: mag hij jouw koning zijn? Hoe dan? Hoe wordt Jezus jouw koning?
Volgens mij gebeurt dat door keuzes te maken. Luister en vraag je af: gehoorzaam ik aan de Liefde, gehoorzaam ik aan het Leven, of kies ik voor de vluchtweg? We kunnen ook de keuze maken om in vertrouwen te handelen, gelovend dat hij leidend en dienend aanwezig is – en zal zijn – en dat zijn koninkrijk verder gaat dan mijn eigen leven.
Mag hij jou koning zijn? Let wel: hij is een koning die zich laat dragen door een koppige ezel. Een ezel draagt wel, maar gaat en stopt niet wanneer jij het wil, omdat het zijn eigen wil heeft?
Durf je je over te geven aan Iemand die niet zomaar jouw willetje involgt maar zijn weg met jou gaat, om je uiteindelijk te brengen waar je moet zijn? Of is het omgekeerd, en draag jij Jezus met je mee terwijl je – koppig en zonder te luisteren – je eigen weg gaat?

Lc.21,12-19 (26/11/2025)

¹²    “Maar vóór dit alles,
       zullen zij de hand aan jullie slaan.
       Ze zullen jullie vervolgen
       en je uitleveren aan synagogen en gevangenissen,
       en ze zullen je voor koningen en gouverneurs slepen,
       omwille van mijn naam.
¹³    Het zal voor jullie uitlopen op een getuigenis [marturion = martelaarschap].
¹⁴    Neem dan ter harte
       dat je je verantwoording
       niet tevoren moet instuderen,
¹⁵    want ikzelf zal jullie een taal en wijsheid geven
       die niemand van jullie weerstrevers
       zal kunnen weerstaan of weerleggen.
¹⁶    Ja, ook door ouders en broers,
       verwanten en vrienden,
       zullen jullie uitgeleverd worden.
       Sommigen van jullie zullen ze doden.
¹⁷    Jullie zullen gehaat worden door allen
       omwille van mijn naam.
¹⁸    Maar geen haar van jullie hoofd
       zal verloren gaan!
¹⁹    In je standvastigheid
       verwerf je je leven!”

Ook hier gaat het weer over dat vertrouwen! Maar het wordt des te duidelijker dat dat niet iets is wat wij hébben, en dan heldhaftig uit eigen kracht kunnen toepassen. Wie staat nu te springen voor de situaties die hier beschreven worden?!
Nee, dat vertrouwen kríjgen we! G-d schenkt ons zó’n vertrouwen dat wij in deze penibele situaties getuigen zullen worden van zíjn boodschap. En het zal in zo’n woorden of daden zijn dat het duidelijk is dat het zijn boodschap is, en niet de onze!
Uit eigen kracht kunnen wij dat niet. Maar groeiend vanuit het gekregen vertrouwen, wetend dus dat G-d achter ons staat in wat ons te doen staat, gaan wij de tijd tegemoet. En geloof/vertrouw het maar: we zullen Léven verwerven!

Lc.6,12-16 (28/10/2025)

¹²    Het gebeurde nu in die dagen
       dat hij wegtrok naar de berg
       om te bidden.
       Hij was de hele nacht door in gebed van God.
¹³    Toen het dag werd,
       riep hij zijn leerlingen bij zich
       en koos er twaalf uit
       die hij afgezanten [apostolos] noemde:
¹⁴    Simon, die hij ook rots [petros] noemde,
       en zijn broer Andreas,
       Jakobus en Johannes,
       Filippus en Bartolomeüs,
¹⁵    Matteüs en Tomas,
       Jakobus [de zoon] van Alfeüs
       en Simon die de ijveraar [zeloot] genoemd werd,
¹⁶    Judas van Jakobus
       en Judas, de man van Keriot, die een verrader werd.

Jezus staat voor een belangrijk moment: Gaat hij alleen verder, of zal hij mensen vragen om samen met hem het Visioen dat hem is toegezegd daad-werkelijk te verkondigen. Maar wie vraag je daarvoor? Om dit op het spoor te komen trekt hij zich terug op een berg en bidt om te kunnen onderscheiden wat hem te doen staat. Zijn keuzes en beslissingen vloeien immers voort uit de intense verbondenheid met de Ene. Als het dag wordt, roept Jezus – zonder enige aarzeling – twaalf apostelen bij zich en zij gaan – zonder aarzeling – met hem mee. Spontaan zou je misschien verwachten dat hij kiest voor invloedrijke mensen, een soort influencers. Maar de keuze valt op heel gewone mensen, vissers o.a., zonder status of speciale vooropleiding.
Om Jezus te volgen hoef je dus niet bijzonder te zijn. Maar als je hem volgt, gebeurt er wel iets bijzonders.

Lc.20,27-40 (22/11/2025)

²⁷    Nu kwamen er naar Jezus enige van de sadduceeën,
       die [als religieuze stroming voor wie enkel de eerste vijf boeken van de Schrift bepalend waren]
       tegenspreken dat er een opstanding [uit de dood] bestaat.
       Ze vroegen hem:
²⁸    “Meester, Mozes heeft voor ons geschreven:
       Als iemands broer sterft
       en die had een vrouw maar bleef kinderloos,
       dan moet zijn broer diens vrouw huwen
       en nakomelingen verwekken voor zijn broer. [Deut.25,5-10]
²⁹    Nu waren er zeven broers.
       De eerste huwde en stierf kinderloos.
³⁰    De tweede huwde haar,
³¹    en de derde
       en zo lieten alle zeven geen kinderen na toen ze stierven.
³²    Het laatst stierf ook de vrouw.
³³    Die vrouw nu, bij de opstanding,
       van wie van hen wordt zij de vrouw,
       want alle zeven hebben haar toch als vrouw gehad?”
³⁴    Jezus antwoordde hen:
       “De kinderen van deze tijd
       huwen en worden ten huwelijk gegeven,
³⁵    maar wie waardig geacht worden
       deel te hebben aan díe tijd
       van de opstanding uit de dood,
       huwen niet en worden niet ten huwelijk gegeven.
³⁶    Want ze kunnen ook niet meer sterven,
       want ze zijn aan engelen gelijk.
       Ze zijn kinderen van God
       nu ze kinderen van de opstanding zijn.
³⁷    Dát de doden opgewekt worden,
       heeft ook Mozes aangeduid
       bij de [Godsontmoeting bij de brandende] braamstruik,
       wanneer hij God noemt:
       de God van Abraham, de God van Isaak en de God van Jakob. [Ex.3,6]
³⁸    God is toch geen God van doden,
       maar van levenden?
       Ja, voor hem leven allen!”
³⁹    Enige schriftgeleerden antwoordden daarop:
       “Meester, dat heb je goed gezegd”,
⁴⁰    en ze durfden hem niets meer te vragen.

Wat er na de dood gebeurt kan niemand ons vertellen. De Sadduceeën hebben daarover hun eigen logica. Menselijk gezien is deze ook heel begrijpelijk – of moet ik zeggen: heel menselijk – maar ze lopen er volledig in vast. Jezus weerlegt hun logica niet, maar breekt hun denken en beelden open. Hij getuigt dat alle aardse leven in het perspectief staat van eeuwig leven; in het perspectief van kwaliteit van leven. Niet waar je vandaan komt en waar je nu bent, maar daar waar je naar toe gaat, kleurt volgens hem de realiteit. Als je deel krijgt aan dat perspectief, dán ben je kind van G-d. Laat je echter dit verbond en dit perspectief los, dan worden lijden, ellende en verdriet moeilijk om dragen – gehuwd of niet.
Jezus daagt ons uit om steeds opnieuw uit te zien naar een leven dat wordt gekleurd door G-ds liefde en trouw.
Durven wij zo te leven? Denken we aan de ‘hemel’, aan leven na de dood, als een abstract idee, of voelen we er in ons dagelijks leven een diepere verbinding mee?

Lc.21,5-11 (25/11/2025)

⁵      Enkelen wezen nu op de tempel,
       versierd met z’n mooie stenen en wijgeschenken.
       Maar hij zei:
⁶      “Alles wat je hier aanschouwt,
       er zullen dagen komen dat geen steen op een andere gelaten wordt,
       alles zal verwoest worden!”
⁷      Ze stelden hem de vraag:
       “Meester, wanneer zal dat zijn?
       En wat is het teken wanneer dat gaat gebeuren?”
⁸      Hij antwoordde:
       “Let op dat jullie niet in dwaling raken!
       Want velen zullen in mijn naam zeggen:
       ‘Ik ben het, en de tijd is genaderd!’
       Volg hen niet!
⁹      Als jullie horen van oorlogen en onlusten,
       raak dan niet verschrikt.
       Deze dingen moeten eerst gebeuren
       maar zijn niet direct het einde.”
¹⁰    En hij voegde eraan toe:
       “Volk zal opstaan tegen volk,
       natie tegen natie,
¹¹    her en der zullen grote aardbevingen zijn,
       hongersnoden en epidemieën,
       verschrikkingen en hemeltekenen.”

Voor de Joden – en dus ook voor Jezus – is de tempel enorm belangrijk. En toch probeert Jezus duidelijk te maken dat geloof nooit louter en alleen mag vasthangen aan een gebouw of aan welke uiterlijkheden of zekerheden dan ook. Zekerheden komen niet van bakstenen en/of eigen constructies. ‘Zeker’ is alleen de Aanwezigheid van G-ds Liefde.
De leerlingen zullen tijden meemaken waarin hen alles uit handen wordt geslagen — verwarrende tijden zijn immers iets van alle tijden. Jezus weet dat het niet evident is om zo vanuit totale afhankelijkheid te leven. Daarom raadt Hij aan om niet te dwalen, niet verstrikt te raken in eigen ideeën en niet zomaar met de eerste de beste mee te lopen. Laat je niet op sleeptouw nemen door dwaalprofeten, en laat je niet lamleggen door alle verschrikkingen, maar ‘vertrouw’. Vertrouwen is datgene wat door alles heen standhoudt.

Lc. 9,1-6 (27/09/2023)

1 Nu riep hij zijn twaalf leerlingen bijeen
en gaf hen de kracht en de bevoegdheid
over alle demonen en om ziekten te genezen.
2 Hij zond hen uit om het koninkrijk van God te verkondigen
en om zieken te helen.
3 Hij zei tegen hen:
“Neem niets mee op de weg:
geen stok, geen reistas, geen brood,
geen geld, geen twee stel kleren.
4 In welk huis je ook onderdak krijgt,
verblijf daar tot je weer verder gaat.
5 En overal waar ze jullie niet ontvangen,
ga weg uit die stad
en schud ook het stof van je voeten,
als getuigenis tegen hen.”
6 Ze gingen op weg door de dorpen
terwijl ze het Goede Nieuws verkondigden
en overal zieken heelden.

We mogen er van uitgaan dat elk van jullie die dit leest oprecht een leerling van Jezus wil zijn. Welnu, hier staat dan jullie – ons – werkprogramma. Het is een hele lijst, waar je vandaag niet zult mee klaar komen. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet, het is een programma voor ‘onderweg’.
De opgesomde punten hebben hier en daar wel wat dat cultureel gebonden is, maar het is toch niet zo moeilijk de vertaling te maken naar je eigen leven vandaag. Wie leerling wil zijn, doet er goed aan die vertaling ook feitelijk – vandaag en/of onderweg – te maken voor zichzelf. Pas zo krijgt je leerlingschap handen en voeten.
Opvallend is dat er één iets is wat in de opsomming drie keer vermeld wordt, en dat is het helen van zieken! Mensen zijn op vele manieren ‘ziek/ongeheeld/niet-heel’; in onze verwarde en gestresseerde tijden niet in het minst! Dáár hebben wij als mede-mensen dus een belangrijke taak als wij ‘het koninkrijk van G-d’ willen verkondigen.
Werk aan de winkel voor wie leerling van Jezus wil zijn …