Mt.11,11-15 (11/12/2025)

¹¹     Waarlijk, ik zeg jullie:
       Onder wie uit vrouwen zijn geboren,
       is er niemand geweest
       die groter is dan Johannes de doper,
       maar in het koningschap der hemelen
       is zelfs de kleinste groter dan hij.
¹²     Vanaf de dagen van Johannes de doper tot nu
       lijdt het koningschap der hemelen geweld
       – geweldenaars proberen het weg te rukken –
¹³     want de profeten en de wet
       leidden toe naar Johannes.
¹⁴     Hij is – als je het wil aannemen –
       de Elia die zou terugkomen.
¹⁵     Wie oren heeft, moet luisteren!

Jezus zegt: “Wie oren heeft, moet luisteren!” Maar met onze oren alleen komen we er niet. Jezus spreekt hier nogal cryptische taal. Hij zet er niet alleen Johannes de doper mee in de lijn van de profeten, maar ook zichzelf.
Er is trouwens iets heel vreemds aan zijn uitspraak “onder wie uit vrouwen zijn geboren …”. Dat is hij zelf toch ook?! Als mens zet hij zichzelf dus ónder Johannes de doper – wat hij ook al toonde door zich door Johannes te laten dopen! Op zijn beurt – of eigenlijk daarvoor al – zal Johannes datzelfde doen t.o.v. Jezus.
Zou het een kenmerk van waarachtige profeten zijn om niet zichzelf de hoogte in te prijzen, maar eerder een bescheiden ‘tussenrol’ te spelen. Ze vinden zichzelf ‘niet meer dan’ boodschappers, dienaars. En juist deze niet-zichzelf-in-het-centrum-zettende plaats doet hen Góds Mysterie dieper schouwen.
Als wij Christen willen worden, volgeling van die profe-tische Jezus, kunnen wij dus niet alleen luisteren naar wát hij zegt, maar ook naar hóe hij leeft: niet-zichzelf-in-het-centrum-zettend, en net daardoor profetisch …

Mt.8,23-27 (1/07/2025)

²³    Jezus stapte in de boot
       en zijn leerlingen volgden hem.
²⁴    Kijk! Er stak een hevige storm op over het meer
       zodat de boot overspoeld werd door de golven.
       Hij echter sliep.
²⁵    Zijn leerlingen gingen hem wakker maken:
       “Heer, red ons, wij vergaan!”
²⁶    Hij zei tegen hen:
       “Waarom ben je zo bang, klein-vertrouwenden?”
       Hij stond op en bestrafte de wind en de zee
       en er werd een grote stilte geboren.
²⁷    De mensen verwonderden zich:
       “Wat voor iemand is hij toch,
       dat zelfs de wind en de zee hem gehoorzamen?”

“Waarom ben je zo bang, klein-vertrouwende?”
…
Laat deze vraag vandaag maar aan jou gesteld zijn …

Mt.15,29-37 (3/12/2025)

²⁹    Jezus vertrok van daar [de kuststrook ten noordwesten van Galilea]
       en kwam bij het meer van Galilea
      [volgens het Marcus-evangelie bij Dekapolis, ten zuidoosten van het meer, dat niet Joods was].
       Hij trok de berg op
       en ging daar zitten [om te onderrichten].
³⁰    Er kwamen heel veel mensen naar hem toe,
       die ook lammen, blinden, doofstommen, verminkten
       en vele anderen met zich mee brachten
       en aan Jezus’ voeten neerlegden.
       En hij heelde hen.
³¹    Al die mensen zagen vol verwondering
       dat doofstommen spraken, verminkten gezond werden,
       lammen liepen en blinden zagen,
       en zij verheerlijkten de God van Israël.
³²    Maar Jezus riep zijn leerlingen bij zich:
       “Die mensen beroeren mij tot in mijn binnenste,
       want ze zijn al drie dagen bij mij
       en hebben niets te eten.
       Ik wil hen niet zonder eten wegsturen,
       anders bezwijken ze onderweg.”
³³    Zijn leerlingen zeiden:
       “Vanwaar halen wij in dit afgelegen gebied
       zoveel broden
       om zoveel mensen voldoende te voeden?”
³⁴    Jezus vroeg hun: “Hoeveel broden heb je?”
       Ze zeiden: “Zeven, en enkele visjes.”
³⁵    Hij gebood de mensen op de grond te gaan zitten.
³⁶    Hij nam de zeven broden en de vissen
       en na gedankt te hebben [eucharistein],
       brak hij ze
       en gaf ze aan zijn leerlingen,
       die ze uitdeelden aan de mensen.
³⁷    Allen aten en werden volop gevoed.
       En toen ze de overblijvende stukken ophaalden,
       waren er zeven manden vol.

Jezus gaat naar Dekapolis. Hij wacht niet tot niet-Joden naar hem toekomen; hij gaat zelf naar hen toe. Hij zoekt hen op waar ze leven en merkt hun verlangen naar bevrijding op. Dat verlangen raakt hem … sterker nog, het beroert hem tot in zijn binnenste.
Raakt het verlangen van mensen ons? Stappen wij naar hen toe met onze prachtige, bevrijdende boodschap? Zien en voelen wij hoe onder hen mensen zijn die verlangen naar bevrijding?
Jezus onderricht hen, niet alleen met woorden maar vooral met daden. Nadien zendt hij hen niet weg, maar hoopt dat ze verder gevoed zullen worden ook al zijn de leerlingen ervan overtuigd dat het voedsel dat zij kunnen aanreiken te mager is, niet voldoende voor deze groep mensen.
En wij? Hoe gaan wij om met mensen die verlangen om christen te worden? Wat gebeurt er na hun doopsel? Durven wij hen vol vertrouwen aanbieden wat we hebben, ook al lijkt dat in onze ogen maar heel mager of onvoldoende? Durven wij erop vertrouwen dat wat we hebben voldoende is, en dat G-d er verder wel mee aan het werk zal gaan? Hoe groot is ons vertrouwen?

Mt.11,28-30 (10/12/2025)

²⁸     Kom naar mij,
       allen die vermoeid bent en onder lasten gebukt,
       en ik zal je rust geven.
²⁹     Neem mijn juk op:
       laat mij je leermeester zijn
       – zachtaardig en deemoedig van hart,
       en je zult rust vinden in jezelf.
³⁰     Want mijn juk is teder
       en mijn last is licht.

We vinden dit een zeer troostvol woord van Jezus, want ja, meer dan eens gaan we wel onder lasten gebukt, van welke aard ook.
…
Maar doen wij het dan ook? Gáán we effectief naar hem? O, misschien nog wel een ‘schietgebedje in tijden van nood’, maar gaan we ook echt naar hem? Nemen we de tijd om bij hem aanwezig te zijn? De beste plaats daarvoor is op een stille plek onder het kruis. Dáár kun je zijn zachtaardigheid en deemoedigheid vóelen. Nemen we de tijd om aan de voeten van het kruis te gaan zitten? Daar zúllen we nochtans zijn liefde voelen die alle last van ons juk zal nemen en waardoor wij de rust zullen vinden waar we op hopen.
Zorgen zullen er altijd zijn. Onze hoop op verlichting ervan ook. Maar zoeken wij die verlichting op de juiste plek? Gaan wij effectief naar hém?

Mt.11,16-19 (12/12/2025)

¹⁶     Waarmee zal ik de mensen van deze generatie vergelijken?
       Ze zijn als kleine kinderen die op de markt zitten
       en hun vriendjes toeroepen:
¹⁷     ‘Wij spelen voor jullie op de fluit, maar je danst niet.
       Wij zingen voor jullie een klaaglied, maar je weent niet!’
¹⁸     Want Johannes kwam,
       hij at noch dronk
       en ze zeggen: ‘Hij is van een demon bezeten.’
¹⁹     En de mensenzoon kwam,
       hij at en dronk wél
       en ze zeggen: ‘Kijk eens naar die vreter en zuiper,
       die vriend van tollenaars en zondaars!’
       Wijsheid wordt als waar erkend
       door allen die haar kinderen zijn.

Soms – vaak eigenlijk – zou ik wel eens in het hoofd van Jezus willen kunnen kruipen om te weten te komen wat hij écht dacht over gebeurtenissen of mensen. Meestal zien we hem als de eindeloos milde en geduldige, maar her en der ‘ontsnappen’ (?) er toch andere soorten reacties die iets lijken weer te geven van ergernis of ongeduld. Zoals in deze passage – meen ik.
Wat had Jezus toch te stellen met de wispelturigheid van de mensen! Vaak reikt hun perspectief niet verder dan de dag, en al zeker niet verder dan zichzelf. Ze ‘spelen maar mee’ als en zolang het hen uitkomt. “Moet ik dáármee G-ds koninkrijk bouwen?,” moet hij toch vaak gedacht hebben …
Of projecteer ik daarmee alleen maar mijn éigen ergernis en ongeduld in Jezus? Is het mijn eigen niet-mild zijn met mijn medemensen die hier vooral spreekt? Daarmee verdoezelend hoe wispelturig ik zélf ben en wat Jezus met míj te stellen heeft …?

Mt.5,13-16 (10/06/2025)

¹³    “Jullie zijn het zout van de aarde.
       Maar als het zout verdwaasd raakt,
       waarmee kan het dan weer zout worden?
       Voor niets heeft het nog kracht,
       alleen om weggeworpen te worden
       en door de mensen vertrapt.”
¹⁴    Jullie zijn het licht van de wereld.
       Een stad kan niet verborgen zijn
       als ze boven op een berg ligt.
¹⁵    Men steekt ook geen lamp aan
       om ze onder een emmer te zetten,
       maar men zet haar op een kandelaar
       zodat ze schijnt voor alle mensen in huis.
¹⁶    Zo moet ook jullie licht stralen voor de mensen,
       opdat ze bij jullie de goede werken zien
       en jullie Vader in de hemelen grootmaken.”

De Bergrede (waaruit dit stukje Evangelie komt) kan je lezen als een oproep (‘vooruit, op weg’), of als een utopie (‘gelukkig wie nederig van hart zijn’).
De lezing van vandaag begint met een onvoorstelbare uitspraak: “Jullie zijn het zout der aarde, jullie zijn het licht van de wereld”. Wanneer je nu weet dat de rabbijnen de Thora het zout der aarde en een licht in de duisternis noemden, dan maakt Jezus hier, in de Bergrede, een onvoorstelbare omkering: De verworpenen, de nederigen van hart, zij zijn de nieuwe Thora. Zij zijn het zout en het licht! Zij geven de richting aan voor het koninkrijk, samen met de houding die anderen tegenover hen aannemen.
Door die laatste toevoeging wordt de Bergrede plots een gedragscode voor iedereen. Ze vraagt een radicale ommekeer waarbij men zich laat bevragen door de kwetsbaarheid van de ander, door de rafelranders. Ze houdt een spiegel voor om los te komen van vastgeroeste gedragsregels en om in beweging te komen.